"μελωδούσανε οι χορωδίες ντίγκα τα καθίσματα τα αρώματα πίσω απ` τ` αυτί όλα λαμπρά τα σημαιάκια χιαστί κι εγώ σε βάθος της αίθουσας πίσω μου μια ριπή ήλιου έκαιγε το κοτλέ μου σακάκι με έσφιγγε και η γραβάτα λίγο σα να ψιλοΐδρωνα όταν είπαν για χιόνια ανθρώπινα και της ψυχής τα κρυπαγήματα άλλαξα επίπεδο αναρριχήθηκα κείνην τη νύχτα στη μέση της Ευρώπης που έβρεχε στο βορειοανατολικό παράθυρο και στα μάτια μου έβρεχε αν θυμάμαι καλά ήταν ή περίπου εννιά εκεί νυχτώνει απ` τις πέντε κι άκουγα το my mama που `στειλες χωρίς να με λυπηθείς δε ρώτησες για θάνατο και πάλι εδώ με το καρφί το φως στην πλάτη κρύος τη μια την άλλη κάψα και τα μάτια να μην επιστρέφουν από κείνο το αλλού αλλού κι ο κόσμος σινιαρισμένος τα φλας οι κάμερες γύρω ασφυκτικός και δεν ήμουν δεν είχα κανένα καθήκον ως παρών μα παρούσα ολόκληρη η Μάνα με τα σκοντάμματα και τα τσακίσματα της ηλικίας κι ολόκληρο το τραγούδι της στους νευρώνες μου σεγόντο να συμβαδίζω υποστηρικτικός δεν με άκουα γύρισε και με κοίταξε περίεργα μια επίτιμη κυρία κόκαλο ορθό να με αποτελειώνει η ορθοστασία και στο γραφείο φτιάξε μου κορίτσι μου έναν διπλό καφέ να στυλωθώ τα τσιγάρα μου πού είναι γαμώτο τα τσιγάρα μου μη με κοιτάς δε γελάω σήμερα δεν μπορώ κι ας φοράω τα καλά μου μεσαδώ ήταν πριν με τα νεύρα μου τα `ριξα στο συρτάρι κι αυτά κι ο αναπτήρας που με ανάβει τσακ από την άκρη και στάχτη στάχτη με προχωράει πίσω στο μεγάλο προαύλιο κάπου εκεί που στις αργίες δε λαλεί ψυχή στις βελόνες των πεύκων ανάμεσα που συγγενεύουμε σε αιχμές κάτω οι νεκρές πάνω οι πράσινες κι οι εντός οι πιο έχιδνες αχ ρουφηξιά μου καπνέ ανεβαίνουν αλλαγές στον κόσμο ραγδαία χώρεσέ με κρανίο μου χώρεσέ τες όλες μην κάμεις ξεσκαρταρίσματα ανθρώπων δε σηκώνει η αγάπη διαλογές κι ούτε υπάρχει αγάπη κι Αγάπη και μη ρωτάς σφαίρες είναι και σφυρίζουν θα σφυρίξουν θα προσπεράσουν μα όχι άλλη σιωπή έλα κοντά είν` ο τοίχος μαθημένος στις κλοτσιές των διαλειμμάτων βάρα βάρα δεν καταλαβαίνει αντέχει αυτός μόνο μην κλαις ακούς; μόνο μην κλαις γαμώτη μου..."