“Δυόμισι ησυχίες και μια αναρρίχηση”

Τα πράγματα γύρω

Τα στόματά τους ταΐζω

Τσιγάρο καφέ

Και μέντα τεχνητή

Τον τοίχο μπροστά με το ημερολόγιο

Διάφρακτο δρομολόγιο 

Που δε μπορεί

Να με εμποδίσει διέλευση

Τζάμι

Κι έτυχε απέναντι

Να ψιχαλίζει ένα βάρος εργάτες

Ξυπνάνε χαράματα

Όχι

Δε διαμαρτυρήθηκαν ακόμα

Τ’ άλογα δάχτυλά μου

Ποδοβολητό του νου

Κι άνθρωπος γύρω

Καρέκλα κρεβάτι υπνοβάτης

Που ’χεις φύγει και συ

Επιρρεπής των διώξεων απουσιών

Είχες πυρετό απόψε

Έκαιγες στο τηλέφωνο

Κι όσο σε άκουγα

Είχα κλειδωθεί

Καρδιά του οβάλ ρολογιού

Που με μετρούσε

Δυο και μισή ησυχίες της νύχτας

Κι ο κισσός να ανηφορίζει στο σπίτι

Θα το βγάλω στην κουζίνα

© Socrates Xenos

Δεν έχω

Δεν έχω τίποτα να σας κοινοποιήσω

μόνο που βρέχει πάλι

τρέχει αίμα στις γούρνες του ήλιου

στριγκιά ουρανός χαράματα άνοιξε

μια τρύπα ως το βάθος του λόγου

κι η ζωή μας δαγκώνει άσχημα την ουρά της

Βρέχει πάλι

μες στη μέση του φόβου

ένα παιδί σκούζει το μέλλον

κι η μάνα του με την πιο γάλα φωνή

ανοίγει τον καιρό το γυρίσει πίσω στη μήτρα

βρέχει πάλι

συμβούλια υπογραφές κι άπαρτες αποφάσεις

μπορεί και σαμπάνια δοξαστική

εις υγείαν της γης που τρεκλίζει

βρέχει πάλι
το γυμνό φανελάκι του έτους σχισμένο στα τρία
στα τέσσερα στα κονδύλια

κι η θάλασσα ίδια με το μαύρο φουστάνι

βρέχει πάλι

καλέστε το άδειο μεγάλο καράβι  

που σηκώνει τη νύχτα πανιά

μεσόγεια πορεία

για μιαν Kαρχηδόνα χαμένη

© Socrates Xenos

Γιατί

Γιατί θαρρείς που  τραγουδώ
Χτυπάνε μέσα μου φόρα γλυκά πουλιά
και με τρελαίνουν ράμφος
Γιατί θαρρείς που κλαίω
Βλέπω στο ύπνο μου είσαι γυαλί 
φουρτούνα θάλασσα
και κόπτομαι αντίσταση αρμυρό ακρωτήρι
Μη μου προσάπτεις το όνομα της άμμου
μακριά από μένα η σοφία των αιώνων
μακριά από μένα κι η φοβία των τριβών
εγώ για λίγα χρόνια ήρθα εδώ
για να κρατώ το ποινολόγιο βράχων
και από θύμα ξέρω αλώβητο
κι από ταχύρρυθμα μαθήματα φτερών
κι από τον άνεμο δεν έκλεψα ούτε ένα μυστικό
μιαν πτήση μόνο ειδικεύτηκα αγάπης
Κι εσύ που ξέρεις
να ανασηκώνεις της άνοιξης τις πέτρες τρυφερά
μην πληγωθούν οι μυρμηγκοφωλιές
πέρασαν κιόλας τρεις χειμώνες
κι έχεις μια ζωή να φανείς