"Παγκόσμιο δάκρυ"

Ποτέ που ζούμε ο κόσμος
δεν είν` αυτός ο κόσμος των ανθρώπων
σούρουπο μέτωπο
δυο λέξεις θλιβερές
για κάτι αφτέρουγα πουλιά 
που σπαρταρούν
στην κίτρινη χερσόνησο των κρότων

στα όνειρα μόνο ψηλαφίζουμε τους κόμπους
και τα πισθάγκωνά μας λύνουμε σχοινιά
τότε η άνοιξη βγαίνει στους δρόμους
με όλα τα δέντρα τις σημαίες
θρόισμα παραλήρημα
που ανοίγει ορίζοντα με χαρακιές
εκεί που ξύνουν τo βελούδο τους
τα πληγωμένα ελάφια
να τρέχει δάκρυ καθαρό
παγκόσμιο δάκρυ
με την συγκατάθεση του ήλιου
να ξαναξεχειλίζουν
τα πικρά φρέατα των αιώνων

Σπάζοντας τα παράθυρα της ρέμβης
κοιτάμε απέναντι
στον εαυτό μας μέσα

S.X "ΣΗΜΥΔΕΣ"

άλεσμα σκόνη ζάχαρη

γράμμα απόσπασμα 2

"…σου αφήνω
απάνω στης νύχτας το τραπέζι
φλούδα πορτοκαλιού και ζάχαρη 
αγορασμένη απ` τα παζάρια του ήλιου
άναψε των δακτύλων τη φωτιά
με της πηγής σου το νερό
να φτιάξεις ένα κομμάτι αύριο
δίχως τη γεύση του χιονιού..."

τέτοια λόγια αυτοκόλλησα
απέναντι
στο ανθοπωλείο τοίχο των βραδιών μου
και ακούω τα τρένα
να σφυρίζουν σπασμένες χειραψίες

και βρέχει πάλι
ανίκανες βροχές αποτυχίες
που κανένα μυστικό των θεών
δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν ως εδώ
στο περιθώριο
να ξεφυτρώσει απ` την αρχή η ζωή μας