Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Κοίτα



Κοίτα
μη ναυαγήσεις σε απόφαση σιωπής
νύχτα που κωπηλατώ
ολομόναχος τα δυο μου χέρια
κι εσείς πηγάδια μου ακάλυπτα
μη με καλείτε όχι τώρα
που τα μαύρα τριαντάφυλλα στην ακμή τους
έχω ταξίδι μακρινό να κάμω
σε γόνιμο παντέρημο
όπου τα ανθρώπινα υπόγεια
και τα φράγματα των φωνών
εκεί χτίζω ελαιώνες
με την ασπίδα τους εξοστρακίζω
τα τυφλά βέλη του μύχιου
κι η συνέπεια της πίκρας
καταπράσινο φύλλο

ω, ζώσα του μέλλοντος ποινή
πώς να γινόταν να μου ψιθύριζες
ένα δροσερό χατίρι στ` αυτί
ορμητικό υποσχέσεις
αλήθεια σου μιλάω
τι μ` έστειλες στους οπωρώνες της ερήμου
μόνο ένα μήλο δροσερό σου ζήτησα
κόκκινο απ’ όλες τις μεριές του ήλιου