Όπως τα αγάλματα

 'Οπως τα αγάλματα 

που `χουν τη μνήμη του γλύπτη τους στο δέρμα 

κοιτάζω όπου με γυρίζεις 

εκεί που ζεις 
Όπως τα αγάλματα 

στριμώχνοντας λέξεις αβάσταχτα πουλιά 

μες στην ακινησία του μαρμάρου 

Και φυλάγομαι 

από αφές από αυτόφωρα βλέμματα 

δε θέλω να μείνω 

δίχως ολόκληρα χείλη για σένα

"Συνοχές & Συνάφειες"

Brief

" Ανοίγω βιβλίο

ένας ένας περνώ σε πρελούδιο χαρτί

κι άκρη την άκρη το στίχο περπατώ

φοβούμενος πολύ

μήπως πατήσω την ανάσα σου

.......................................................

...κι έτσι να γράφεις

με τα παπούτσια σου χαμένα

ανάμεσα στης ερημιάς τους κάκτους

να μην ερωτάς πόθεν ο πόθος

πόση καρδιά σου πήρε να πλάσεις

τον ανύπαρκτο άγγελο

που να ονειρεύεται χωρίς γκριμάτσα
και για μας..."

Im wahrsten Sinne des Wortes

Wer hat das Wort gefunden?

"Παγκόσμιο δάκρυ"

Ποτέ που ζούμε ο κόσμος

δεν είν` αυτός ο κόσμος των ανθρώπων

σούρουπο μέτωπο δυο λέξεις θλιβερές

για κάτι αφτέρουγα πουλιά που σπαρταρούν

στην κίτρινη χερσόνησο των κρότων

στα όνειρα μόνο ψηλαφίζουμε τους κόμπους

και τα πισθάγκωνά μας λύνουμε σχοινιά

τότε η άνοιξη βγαίνει στους δρόμους

μ` όλα τα δέντρα τις σημαίες

θρόϊσμα παραλήρημα

που ανοίγει ορίζοντα με χαρακιές

εκεί που ξύνουν τo βελούδο τους τα ελάφια

να τρέχει δάκρυ καθαρό παγκόσμιο δάκρυ

με την κατάθεση του ήλιου να ξεχειλίζουν

τα πικρά φρέατα των αιώνων

Σπάζοντας τα παράθυρα της ρέμβης

βλέπουμε απέναντι

στον εαυτό μας μέσα

"ΣΗΜΥΔΕΣ"