επιμέλεια : Ελένη Νανοπούλου

η κολλητή του τοίχου

Το ξέρω που είσαι μακριά
γι` αυτό είσαι εδώ
και φταίω εγώ που δε σ` αφήνω να κοιμηθείς
αλλιώς πώς προ ολίγου μου περιέγραφες
με ακρίβεια γυμνού οφθαλμού το μαύρο μου τραπέζι
και πώς διπλώνουνε τα πόδια 
σε σταυροπόδι μάλλον ανεπιτυχές
που εξασφαλίζει λέει 
το κύκλωμα της αυτοπροστασίας

θα σου γνωρίσω μιαν επιβεβαιωμένη ερώτηση
κι έχω κι άλλες πολλές
μη μην κοιμάσαι
τα δίψηφα τα τρίψηφα τα δα τα κρυ
αδειάζουν υπερφόρτιση
ναι ή ου;
μα για ποιαν ισορροπία;
η πολυθρόνα που κάθομαι είναι φτηνή μα βολική
τα αριστερά τα δεξιά όταν σε απελπισία με γέρνουν
με κρατάει σταθερά στα μπράτσα της
μειώνοντας την πιθανότητα 
ξανατραυματισμού του τραύματος

για την πλάτη ας μη μιλάμε
ξέρει αυτή καλά από παλιά η κολλητή του τοίχου
για το μπρούμυτα
για το μπρούμυτα πες μου
πρoοέβλεψε καμιά εργονομία τις συνέπειες;

του χειμώνα τα παράθυρα

«Γλιστράει μέσα μας καμιά φορά
λόγος ο άφατος
ανήσυχο νερό σύννεφο δίχως
και πνίγεσαι στο αμίλητο»

Και συ ξετύλιγες
το χάρτη του εφικτού στα γόνατά σου
σκύβοντας στις διπλωμένες χαρακιές
κοίτες ρωτώντας
περνούσες μέσα απ` τη γηραιά υπομονή
κι όλο χαμογελούσες
στης αράχνης την έκπληξη

Πόσες βροχές περάσαν από τότε
πόσες στροφές
Δέντρο κινάς
σηκώνοντας στα πλάγια σου τις ρίζες
ταξίδι αλλόκοτο σε χέρια απόντα
Κι ύστερα ξέρεις
πιο ενωρίς κι από το αύριο
με το ληγμένο εισιτήριο
θα φέρνουν του χειμώνα τα παράθυρα
εδώ βαριά απογεύματα
που ως την άκρη της σκιάς τους ξαπλώνουν
όλα του κόσμου τα νεκρά πουλιά
τόση σκοτεινήν οδύνη
να γράφει και να λέει
μες απ΄ τις φλέβες τις κραυγές

μόνοι χαράζουμε τις όχθες των καιρών
τα ύψη μόνοι

ΣΗΜΥΔΕΣ "οπισθόφυλλο" - Σωκράτης Ξένος

Διαβάζει ο αγαπημένος Νίκος Αϊβαλής

Ήρθε

και με άγγιξε χαράματα

δίχως μάτια την είδα

να σκύβει κι η ανάσα της μύριζε

ανυπόμονο αρωματικό καιρό

μόνοι στον κόσμο κάτσαμε

κι ήπιαμε το κρασί μας

μ` έναν ανάλαφρο εαυτό

φορτωμένο γλυκές ματιές

και χίλια χέρια

Λοξοκοιτάζουν κι οι Θεοί

για ένα τραπέζι στη γιορτή

στριμώχνονται στην Πύλη

μα δεν προφήτεψαν σωστά

είχαμε κιόλας φύγει

αγκαλιασμένοι με μια φοινικιά

και τους δικούς μας κεραυνούς

στην ξαστεριά μελλούμενων αιώνων

Momentaufnahme

Χάθηκε μες στα αρχαία κομμάτια

είχε μια θάλασσα σκληρή κοντά

και κάτι δέντρα σε ιδιές γερμένα

κατά το φύσημα της βορινής σχέσης

δοκίμασε ένα φύλλο τους

κι ήταν γλυκό πριόνι

δάγκωσε και μια πέτρα

κι έκατσε κι έτρωγε
απ’ την ποιητική του φύση

σφαλίζοντας αχόρταγα τα μάτια του στον ήλιο

τον πρώτο μάρτυρα αυτής της ματαιότητας