Ποτέ δεν ντράπηκα τα δείπνα της Εκάτης
τα `χα διπλήν ανάγκη
και μες στη νύχτα της απόστασης που μας χωρίζει
ίσως να μην ακούγεται ευχαριστώ
μα το `χω πει πριν καν χορτάσω
και προς τα τέσσερα σημεία των πλούσιων αυτιών σας
Τώρα χορτάτος σταυροδρόμι
επιστρέφω πάλι
σκοτάδι προς δυσμάς
Λούστηκα από νωρίς τα διαλύματα της τέχνης
ύστερα τον καθρέφτη
το σώμα
κι είπα του αίματος να `ναι σε θέση μάχης
να μην ακινητοποιηθεί
τελικά τη γέλασα την επόμενη ζωή
με μιαν κορδέλα λύπης στα μαλλιά
ομόρφυνε τόσο μαβιά
όλο το πίσω φορτωμένος
παίρνω βαθιά ανάσα και φεύγω στον κόσμο
Μα
οπλίστηκα κρυμμένα νύχια;
δε θυμάμαι
φοβάμαι
κι ας μην είμαι ψηλά
Φραγμένα μου μάτια
μούσκεμα κάγκελα
ανοίξτε μου τώρα τον ξένο δρόμο
να οικτίρω όσο μπορώ τους αφρούς τα χρυσάνθεμα
που κηρύσσουν
πίσω απ` του νου μου τις φραγές λιβάνι
S.X