Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Γεώργιος Βιζυηνός


" .
 
..κοντεύει ο καιρός οπου θα πιάσω
ετούτον τον μελιταίο τον αναγκαίο μου
να τον μαλώσω με της Βιζύης τα περίχωρα κι ύστερα
που η συγγένεια θα φέρει τη γλυκιά συγχώρεση της αγάπης
θα τονε πάρω όσον ακόμα απέμεινε χώμα και κόκαλα
στων λέξεων την αγκαλιά να τονε προστατέψω
από το άσπρο ρούχο και το κάγκελο
Γιατί `ναι δω που τελειώνουν τα χείλη και τρέμει
πισθάγκωνος στον αιώνα
-Αννιώω… Αννιώωωωωωω…

-Γιωργή... Γιωργή...
Επικράνθην..."

*****

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Αντίδραση σε μιαν ανάγνωση

Κάθομαι τώρα εδώ
εντελώς τέλεια καύση
σε πολυθρόνα πίσσα και στριφογυρνώ
την ύφανση ωραιότητα των φράσεων
μοίρες και μοίρες
και κρύβω του νου τα πόδια
κάτω απ` το τραπέζι της ανάγνωσης
τριών τεσσάρων μικροκειμένων
υπερκειμένων
αναποδογυρίζω τις στιγμές και τις διατάζω
σαν τις ανήμπορες χελώνες αγαθές ανάσκελα
να γνέθουν με τα νύχια ουρανό και να σκαλίζουν
ως το καύκαλο αφρό εξαίσιο πόνο
το μακρινό
τον πλησίον
τον εξ επαφής
με το νόημα τ` ασήκωτο κατάσαρκα
και φεύγω κι είμαι εκεί στο νόμο των λέξεων
με το γυαλί το χέρι
να πιέζει χρόνια αλγητικά
μέσα σε χίλια ξάπλα θέματα κι όρθιο ένα
φευγάτο πρόσωπο
ένα άρνηση στομωμένο ένα
της μνήμης τ` απαράλλαχτο κομμάτι
που ευλογούν η χλόη κι οι βροχές
και το μάρμαρο
με την κρυάδα της απουσίας

πες πες
για το μέγαρο
το άθικτο
των λυγμών πέρα στη σιγή των σεισμών
ασφυκτιά μέρες και έτη στ` αθάνατο
κι η  πόρτα της ηλικίας
που ανοιγοκλείνει και φυσούν αγκαλιές
εποχές τέσσερις επί είκοσι
σχεδόν πριν ακριβώς
μια στιγμή
τριγμός
που γράφει με μάτι ψαχνό
δήθεν ως το δεν είμαι
λέει λέει και λύεται στ` αδύνατο
δυνάμεις των ορίων μας

Πάρτο
δεν ξέρω τι βγήκε
δεν ξέρω τι να το κάμω
δεν το διορθώνω
δεν το διαβάζω
μένει επιστήθιο βάρος
με το βαρούλκο εκφορτώσεων
στην όχθη δικασμένου θυμού αδρανές
Ας το μοιράσει η ώρα
που περνάει την ώρα της
με απεργία πείνας καθιστική
στο δίκτυο των αιμάτων
Τι άλλο
παρά φράγμα φλόγα
αντεστραμμένο νάμα
που υψώνει στο μπαρμπρίζ
καθημερινών διαδρομών
έσω γη με ιπτάμενα υλικά

( στον ΒΛ )

τα πουλιά τα κοίμησης




"...με κοιτάς και με δείχνεις
φυσίγγιο ναι με εκπυρσοκροτεί ο αριστερός σου δείχτης
κι απογειώνονται τα πουλιά τα κοίμησης

ναι ήταν
κι έτσι να `ναι
όπως προείπε η άνοιξη
έναντί σου με τον κόκκινο φόβο
ξεγραμμένος στη σύγκρουση
πέρασε ο καιρός
κι υποχώρησα
τις σαβάνες των θεριών ξαναβρίσκοντάς σε
με τ` αντίστροφα βήματα
κι οι έλικες της μαργαρίτας
τρύπια αερόστατα
σαν όπως σε ώριμη στιγμή για να δοθείς
πτώση στη θλίψη


με τον ήχο ενός δακρύου 
σχολάν της ζωής οι κήποι
και φεύγουν μακριά
σε καμιάν εποχή..."

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

  • Διαβάζει ο αξέχαστος Νίκος Αιβαλής
  •