Αναγνώστρια: Μαρία Ροδοπούλου

warte auf

Περίμενε
να οπλιστώ με ένα σκληρό αίμα

είν` ανάντεχα τα βράδια

που ξαγρυπνούν οι μέλισσες

περίμενε να οπλιστώ

σε ώριμη ώρα
συγκρούουν τα γένια τους τα στάχυα

και ξεκουφαίνουν τα μυρμήγκια

όπως η θητεία στο άβολο διδάσκει
μπαξέδες και ερήμους
και σφυρίγματα
τόσα κι ούτε ένα τρένο

μόνο βάδην διόδια

και η περιουσία της αυγής ανατρεπόμενο φορτίο

κι ο χρόνος αρπαγής
στου καβουριού το παραμόνεμα

φυσαλίδα αφρού και μάτι

ποιο βλέφαρο αναβλύζει

βουΐζει ποιο αυτί

ίσως πρωί πρωί από `να έτοιμο

να κλείσω δρομολόγιο υπερατλαντική φλέβα

μα είναι θολή ακόμα η πυξίδα μου

δε ρίχνω βάρκα

Fragile

λάβρα φορά το μαύρο κι η χαρά του

τρυγάει δάχτυλα λυγάει τις φωνές

κι αρθρώνεται το κυβερνείο των θαυμάτων

Τι εγώ;

 στην άκρη μακριά

ανάβω κάπου κάπου στο βοριά τον αναπτήρα μου

κι όταν τελειώνει η καρδιά και τα τσιγάρα

καίω χαρτιά και μέλλοντα ποιήματα

Μα να ΄ναι αυτό

που δε σφηνώνεται στα δόντια μας

ένας  γλυκός καρπός ο κόσμος

και καθαρίζουμε παλιές σαβάνες με φωτιές;

Δε θα μιλήσω  
Fragile γυαλικά τα λεκτικά μες στα συρτάρια μου

κι εγώ ακόμα εδώ στης άψης το χορό

άμμος ψιλή χοροπηδώ
στης ερημιάς το μάγουλο...

περιμένοντας

σκούριαζα

σε πρώτη θέση φθοράς...

φωτο

Αντώνης Μομπαϊτζής