Nightingale

έσκυψα στο σκοτάδι σου
στιγμή για να σε δω, μα δε σε βρήκα

άχου κοντή μου ακοή και λιγοστό μου οξυγόνο

θα κρατήσω ακέραια την ανάσα μου,

θα ασκηθώ στο βάθος σου, στα φωτεινά σου σκοτεινά

...

ΕΝΑΛΙΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Με βρέχεις
εικόνα
μισός Σκοτεινός
κι ο Άλλος υπόλοιπο
με του σύννεφου την πέτρα στο χέρι
δεν ξέρω πώς να βγω
με ποια λογική ανέμου
από τούτο το παράγωνο

μου έμελλε
να ζήσω σε μιαν απόσταση χεριών
φεγγάρι μου
και αναπηδητά κάτω απ` το δέντρο της σπουδής
να `σουν τουλάχιστο σε προσιτό κλαδί
το βαρύ επιδόρπιο
με ουρανού υλικά να σκύβεις
διπλή πυρόσβεση και να συγκλίνεις
στη δική μου τη φωτιά

ματαίως
αγκίστρι
δίχτυ
ωμή παλάμη
κι ό,τι βρω άρπαγες
απ` το λαιμό να κατεβάζω το θεό μου

κι όλα  μισά
κι όλο μισά να ανοίγω λόγια
με αθάνατα λυχνάρια τι δουλειά έχω
άναψα στα τσιγάρα μου ναρκωτικά σινιάλα
και ενάλιος στο παράθυρο
σε ευτυχισμένο χάλι βαφτίζομαι
Αύγουστος

Momentaufnahme-κίτρινος τοίχος

"μελωδούσανε οι χορωδίες ντίγκα τα καθίσματα τα αρώματα πίσω απ` τ` αυτί όλα λαμπρά τα  σημαιάκια χιαστί κι εγώ σε βάθος της αίθουσας πίσω μου μια ριπή ήλιου έκαιγε το κοτλέ μου σακάκι με έσφιγγε και η γραβάτα λίγο σα να ψιλοΐδρωνα όταν είπαν για χιόνια ανθρώπινα και της ψυχής τα κρυπαγήματα άλλαξα επίπεδο αναρριχήθηκα κείνην τη νύχτα στη μέση της Ευρώπης που έβρεχε στο βορειοανατολικό παράθυρο και στα μάτια μου έβρεχε αν θυμάμαι καλά ήταν ή περίπου εννιά εκεί νυχτώνει απ` τις πέντε κι άκουγα το my mama που `στειλες χωρίς να με λυπηθείς δε ρώτησες για θάνατο και πάλι εδώ με το καρφί το φως στην πλάτη κρύος τη μια την άλλη  κάψα και τα μάτια να μην επιστρέφουν από κείνο το αλλού αλλού κι ο κόσμος σινιαρισμένος  τα φλας οι κάμερες γύρω ασφυκτικός και δεν ήμουν δεν είχα κανένα καθήκον ως παρών μα παρούσα ολόκληρη η Μάνα με τα σκοντάμματα και τα τσακίσματα της ηλικίας κι ολόκληρο το τραγούδι της στους νευρώνες μου σεγόντο να συμβαδίζω υποστηρικτικός δεν με άκουα γύρισε και με κοίταξε περίεργα μια επίτιμη κυρία κόκαλο ορθό να με αποτελειώνει η ορθοστασία και στο γραφείο φτιάξε μου κορίτσι μου έναν διπλό καφέ να στυλωθώ τα τσιγάρα μου πού είναι γαμώτο τα τσιγάρα μου μη με κοιτάς δε γελάω σήμερα δεν μπορώ κι ας φοράω τα καλά μου μεσαδώ ήταν πριν με τα νεύρα μου τα `ριξα στο συρτάρι κι αυτά κι ο αναπτήρας  που με ανάβει τσακ από την άκρη και στάχτη στάχτη με προχωράει πίσω στο μεγάλο προαύλιο κάπου εκεί που στις αργίες δε λαλεί ψυχή στις βελόνες των πεύκων ανάμεσα που συγγενεύουμε σε αιχμές κάτω οι νεκρές πάνω οι πράσινες κι οι εντός οι πιο έχιδνες αχ ρουφηξιά μου καπνέ  ανεβαίνουν αλλαγές στον κόσμο ραγδαία χώρεσέ με κρανίο μου χώρεσέ τες όλες μην κάμεις ξεσκαρταρίσματα ανθρώπων δε σηκώνει η αγάπη διαλογές κι ούτε υπάρχει αγάπη κι Αγάπη και μη ρωτάς σφαίρες είναι και σφυρίζουν θα σφυρίξουν θα προσπεράσουν μα όχι άλλη σιωπή έλα κοντά είν` ο τοίχος μαθημένος στις κλοτσιές των διαλειμμάτων βάρα βάρα δεν καταλαβαίνει αντέχει αυτός μόνο μην κλαις ακούς; μόνο μην κλαις γαμώτη μου..."

όλα φτηνά του κόσμου

κι ήρθε
ο καιρός
που ξανανύχτωσε για τα καλά
κι ήρθε ο καιρός
που όλα φτηνά του κόσμου
ίδε
καταφτάνει από ουρά έως ράμφος το μαύρο πουλί
τρώει τον κόπο του κροτάφου

...

" καθ΄ύψος του κεριού σου
να καίγεται η μέλισσα"

"Πάσχει αιωνιότητα
στήνει αυτί για έναν ήχο σου άρτιον επιούσιο
και η ασύρματη επικοινωνία χώμα

τόσο δε βάρυναν άλλοτε τη χώρα της χλόης
τα λόγια του
λόγια πουλιά
αντιγραφές αρχαίων τοιχογραφιών
νεκρά πετούμενα
φτερά του λόγια
δε σύναψε οριστικό συμβόλαιο ποίημα
δεν υπογράφουν εύκολα οι μάταιες 
λέξεις την απόπειρα
που έτυχε και διάδρομος σε σύνορο νερού
και καμιά θάλασσα ασφαλής

μα εσύ απ` το βάθος του απογεύματος έλα
να αναγνωστείτε με τα χαμένα λεξιλόγια ..."

υποτροπιάζον ηλιοτρόπιο- ναμαμανα

14Ιουλίου                Αναγνώστης ο Νίκος Αϊβαλής

κι ακόμα

τυχαίνει
καθόλου στην τύχη

να σε έχω εδώ
με όλα τα σήματα πλοήγησης

ανεβοκατεβαίνοντας υδρόγεια κύματα

παρηγορία των ουσιωδών

κι αύριο και χτες

και εργάτες στην ταβέρνα του κόσμου

που κερνάει την πληρωμή

να στέλνουμε χορτάτα παιδιά για ύπνο

κι ύστερα ζωσμένοι την ποδιά της καρδιάς

να πλένουμε τα πιάτα των λυγμών

ως το ξημέρωμα του ανθρώπου...

όπου βοριάς

"όπου βοριάς δεν κοιμάμαι

βάζω το σώμα στήριγμα

και ένα λουλούδι για χειρολαβή

πιάσου και φύγαμε για τον παράδεισο..."

«…ανάθεμά σε νυστέρι

και πόσο ρευστά ακόμα να στο πει το πλευρό της ζωής μου

πώς αίμα

θαρρείς δε μαχαιρώνονται οι χαμένοι οι ουρανοί

ξέμεινα λήθη ορθογραφίας

κολνούσα λέξεις παρασύνθετος

δεν έβγαινa νόημα

ετρόμαξα εν σειρά να αποκατασταθώ

ανάθεμά σε πρώτο άστρο

ποιος σου `πε ότι έχω πια χέρια ζεστά να σε φτάνω

μιλώντας όνειρο

ως το αδικαιολόγητο απλώνω στο όνειρο

το `να μου χέρι κρύο πόμολο

το αριστερό ακόμα μέσα στα μαλλιά σου

ο νικημένος των ανθρώπων

και τι να στείλω

ένα δάκρυ

μια χούφτα ελελίσφακο απ` του κατακαλόκαιρου τα μέρη

ή έναν επίδεσμο πληγών

δώρα αγάπης δώρα παράφορα αργημένα

που με ρωτά η ευχή

κατ` ευχήν που σ` έχω μαζί μου

σε ξεσκεπάζω

ρολόι χειρός που δείχνει

την ώρα ματωμένου φεγγαριού

την Παναγιά πίσω απ΄τα ασήμια της κλαμένη"

...

"Χαράματα να φεύγεις
αφήνοντας πίσω τις σπασμένες αλυσίδες σου
σύξυλο το ζεστό το αχυρένιο στρώμα
Ω, Ελευ
μην περιμένεις το Πελιναίο να ’ρθει σε σένα"
Σ.Ξ

Ο Άγγελος

Χέρια
διάμετρο άνοιγε τα άγουρα φτερά
για να χωρέσει και τους δυο
κι όλο πλατάγιζε
για να λυγίσει τα σπαθιά τού χωρισμού τα λόγια

δεν ξαναείδαμε τα μάτια τα γιατί
τα απέσυρε
δίχως αντίο στη φυγή μια γονική διαμάχη

μα έλειπε από καιρό ο Άγγελος
ξενιτεμένος σε μια αλλιώτικη σιωπή
κι ας ήτανε μαζί μας

Σήμερα η Αλίσια ήτανε πάλι αφηρημένη
εκοίταζε την άδεια θέση πλάι της
κι όλο ένευε αρνητικά
σε μια βουβή δακρύβρεχτη συνομιλία

σε μια στιγμή έσκυψε
και σήκωσε απ’ το πάτωμα ένα λευκό πούπουλο

Κανείς δεν είδε που το ’κρυψε μες στη ζωή της

Τις μέρες τις ζεστές στους ταρσανάδες
μιαν πλώρη πελεκώ το εννιάκυκλο ξύλο

των ταξιδιών δεν ξέρω πια τη γλώσσα
κι αυτό την πλάνη αγαπά όπως κι εσύ
που μέσα απ΄το όποτε αναδύεσαι
στάζουσα βαθυκύανα νερά
στον αστράγαλό σου δεμένο ένα φύκι
δυο τρεις συν μια
φθάρτρα γεννήτρα του λυγμού
με του πλαγκτού βεγγαλικά
να σκανε ακρογιαλιές μέσα στα μάτια σου

αχ νεαρό νερό μου μια φορά
μην κοιμηθείς στις σκοτεινές συστάδες των γητειών
ώσπου να μάθω στο ξύλο της στεριάς
πώς να υψώνει ιστίο
κι έριξα δάκρυ στο γιαλό
κι έκρυψα και τ΄ αηδόνι
που κλαίει τον ήχο της αγάπης μας
μες στα φυλλώματα της νύχτας

μα εγωπαθείς Πλειάδες φυλάνε την πυξίδα
και στον κατάλογο των ημερών δε μένει
παρά να γράψεις το τελευταίο μας 
πνιγμένο καλοκαίρι

αύριο
κανείς δε θα παραξενευτεί
που θα σε δει να ξαναπαίζεις ξέγνοιαστη
με το έρμαιο των άδειων κοχυλιών
εσύ μια Θάλασσα

S.X

Μην κλαις άστρο μου

Σου στέλνω τη δέσμη του φακού

με σταθερό το χέρι 

τους δρόμους σού δείχνω του ουρανού

και τους χάρτες ξεδίπλωτους 

για να βρεθείς

Μην κλαις άστρο μου

και θολώνει η απόσταση...

πού ζεις

πού είσαι σώμα
ολόγυμνο να ξάπλωνες

σε πρωτοχτύπητο από ήλιο βράχο

να μη γυρεύεις θάνατο μήτε σωσμό

μόνο της πέτρας θαλπωρή

κι άρωμα χλωροφύλλη

μονιάς αγκάθι που τρυπά 

κι ανθίζει αίμα

κι όλα 

όλα μακριά απ` τα γέλια του συρμού

κι έξω απ’ το τρέχον θέμα

ρίξε όσα κέρματα χρωστάς

στις τσέπες των αχρείων

λύγα
κοιμήσου ήσυχα κίτρινες μέρες