Σαν σε πηλό
μ` αγγίγματα απαλά θα σου μιλώ
και μ’ ανοιχτά φιλιά στα κλειδωμένα χείλη
με την αφή του πόθου τη ραφή
απ` την αρχή θ` ανοίγω και θα κλείνω
παραδομένο μου κοχύλι
κι όπως σε άμπωτη ρηχή και μουσκεμένη άμμο
στης ευτυχίας τις πτυχές με αμυχές
σημάδια ανεξίτηλα θ` αφήνω
με της καρδιάς το πύρωμα θα βάφω
θα καίω με της αγάπης τη φωτιά
της μνήμης τα πικρά χαρτιά
καράβια σου παλιά και φυλαγμένους χάρτες
ως το πρωί που ο θεός
ήλιος νωπός ξανά τη μέρα να ανατείλει
και συ στα μάτια να φοράς
χαμόγελο χρωματιστό μιας άφατης χαράς
απλόχερα να δείχνει
τα μυρωδάτα ίχνη μιας βραδιάς
Σ.Ξ