Όσο που σκάβεις 

θα εκλείπει τo οξυγόνο

μα θα ΄χεις τη θερμότητα του εδάφους να ανεβαίνει

κιαν το πηγάδι είναι κάθετο 

- που είναι -

κράτα γερά το νήμα σου ουρανέ

τι θα σε φάει η αντίζηλη

μόνο να παίρνει ξέρει

καρπούς να δένει

και τη βροχή σου να φυλά  πεισματικά για ίδια χρήση

Ξεχνά

χωρίς εσένα στέρφα θα ήταν και κακιά

και δίχως πτήση

"Αν καίει στην άκρη σου ρηγάτο φως
κάποιος θα σε έβρει έλεγες
και Θάλασσά μου έτρεμες σύγκορμη
σ` όλη την έκταση επιθυμίας κύματα
δίχως εχθρό ξεσηκωμένα

Κόμη νοερά
του σκοταδιού το περιεχόμενο

η πλεονάζουσα ανηθικότης
Αχ
άλλη από Θρακικό μεσόγειος"

ένα έψιλον

ένα ωμέγα

όρθιο στήθος

στήθος πλαγινό

κι ανάμεσά τους του νερού το ρο

ρότα ρυάκι

πολύ απ` τ` αρμυρό

του κόσμου οι κήποι

λίγο απ` τη λύπη

και μπόλικο από σίγμα τελικό

ερήμην

Απ` τους γκρεμούς των παρειών

κατεδαφίζονται  τα αρχαία νερά

Μαρίες Μαρίες στις ρίζες των σταυρών

είναι τρύπιο το διχτυάκι του καημού

στα περάσματα των σκέψεων γλιστράνε

τετράγωνα λημμάτων

και γελούν εις βάρος μας

το άδειο μεσημέρι το βλαβερό απόγεμα

ρώτα το τραπέζι που εκθέτει

μπουκιές ψωμί πικρό νερό

τους τοίχους  άβαφοι με τις σειρές των αφισών

σχισμένες να κρέμεται ατημέλητα το μέλλον

τι ωριμάζει ερήμην

στην τόσην άγνοιά μας ο καιρός

λεπίδα

αναγραμματισμένη ελπίδα της επόμενης μέρας