μονόλογος διάλογος

« σκάω αυτόχθονη φωτοβολίδα

να δεις

τίποτα απ` το μαύρο για μια στιγμή δε θα ισχύσει »

Του έρωτος ο υιός

και ο πατέρας

που έπλεκε τα στεγανά κλαδιά

να φράζει από ποταμούς την εσοδεία της άνοιξης

μα τα νερά πεπειραμένα υπέρβαση

όχθες πλημμύρα

μόνος

στερέωσα εξώθυρα σε υψηλό βοριά

ανέμισα τις χαραμάδες και διαπερνάς χλομός

για το ικανό των ημερών εχθρών που ηττήθηκα

ο λίγος

με λυπήθηκε ο θεός

είπε εσύ μοσχοβολάς καρφί και κυπαρίσσι ρίζα

να εκτρέφεις τον κατακόρυφο άνθρωπο

και μονόξυλο

μολύβι των νυχτών να σε μετακομίζει

κληρονομιά από την πρώτη εξ απαλών φορά

σκέψεις ερίζουν τα παλαιά δωμάτια

μα εσύ μονάχα από έναν υπαίθριο σταυρό δε λείπεις

πάντεψα τη μορφή σου

τον ερχομό

το όιιι σταμάτα φτάσαμε στην αυλή των γέλιων

ξεφορτώστε τα

κι έλειπες

αν μπορούσες θα σου φώναζα να τρέξεις

κι ας με διέσχιζες

και τρέχω εγώ τους γύρους τώρα του εαυτού

και πουθενά η Δευτέρα παρουσία

μίλησα λύγισμα κορφή

και ανάμεσό μας τόπος ιερός εσύ απροσπέλαστος

να με νικάς με ένα θάνατο

δε σκάλωσες ούτε ένα πρόσωπό σου σε προσόψιο

και του ξενυχτισμένου φεγγαριού δεν αποφάσισα ακόμα

ποιο δάχτυλο από τα εκλιπόντα θα με δείχνει

φύλλο

ενδύθηκα την πίκρα χλωροφύλλη

κι έγινε δάφνη που με μασάει

να μαντεύω δώρα απ` τη δική σου τη μεριά

σπασμένος δυο φορές

τη δεύτερη την ξέρω κι ας μην τη λέω επιστροφή

είναι εκεί που έφεγγα 

στα σαράντα χτυπήματα του σκοταδιού

έλα, μη μου φωνάζεις μες στα μάτια

πότε σου δάνεισα τη φωνή μου;

εσύ ποτέ δεν ήξερες να κλαις για μένα

όταν δεκάξι έφευγα

γύρνα

όχι

κι ύστερα αίσω ολόσωμος ξανά ημερωμένος

άλλα θεριά δεν είχα πια κόντρα στην αγάπη

νυν εσαεί

διαμπερής νεκρώσιμης πομπής

με το υπόλοιπο κερί ανά χείρας

κόσκινος από υπερώο έως πέλμα

και ο μονόλογος διάλογος

και η μελισσοφάγος ανεμώνη σε ό,τι λιβάδι φύτρωσα

επάρατος διαδικασία

να σε καλώ για ένα χάδι θεραπείας

το λέω κενό

κι ας ακουστεί κοινό για κείνονε που σκέτα ακούει

για τον ωραίο τυφλό που σέρνω ακόμη στις πλαγιές μου

έστω για μια σου θέα

πρόσελθε

με το χαλινό του αλόγου

που ιππεύαμε χαρές και τα χέρια άλυσος

και το ένα μάγουλό μου λοξά στην πλάτη σου του ιδρώτα

πρόσφερνε

καλοκρασί από την κάνουλα του φθινοπώρου

τέτοια εποχή κατέβαιναν τα αμπέλια μας

ως τα ρηχά του γόνατου κι ως το φίλτρο τη σπαραγγιάς

γυμνοπατώντας σε τα αγκάθια θα αντρωθείς έλεγες

μην κλαις

και στις φωτιές μην απελπίζεσαι

λέβητα της καρδιάς μου

χείλι ανισόρροπο

ξέφτι σχοινί στην πιο επίσημη ακροβασία

μετρώ τα σταθμά που με κατάφεραν σπάσιμο βάρος

οΐ οΐ το πυρετί πανί και το ξίδι

κι η γούβα του μαξιλαριού υπέρχειλη της νύχτας

προς την άλλη πλευρά των αθανάτων έτρεμα πυξίδα

κι ό,τι μου δίναν έβλεπα οι πεθαμένοι

λιβανόρουχα και καταχείμωνο αγκαλιά

σε ένα μέτριο βαθύ και σ` ένα κέντρο στάχτη

διάφανος κατατίθεμαι της λύπης

ξεσκέπαστος θάλασσα να εννοώ

στα δεκάξι μαθαίνεις δρόμο τρελαίνοντας

αλλιώς δε νοείσαι

απόσταξης Σαββατόβραδο

και μεθυσμένο γυαλί

αντιστρεπτά προς εαυτόν

η οχιά ο μαίανδρος το ξεροπόταμο

κι ο φράχτης που βαστούσε τα θολά

έξω από τη ζωή μας πατέρα

άφαντος

σε ποια διεύθυνση ουρανού να στείλω

των βροχών τις μουσικές και των μικρών ωρών τον ξένο

Δύση δύση όπου κι αν δεις

κι αγιόκλημα

"Κυριακή
και μην τρομάζετε με την αγάπη
ισχυρός ο οπλισμός του ρόδου
σέπαλα όπως
αγνό πηγαίο άχραντο
πέταλα αθόρυβα
το κάπου αλλού αθάνατη ζωή
και κανένα σχήμα λόγου

στάξε με αγάπη
στάλα απ` το φως σου
κύμα και άστρο
κι άνεμο πλάσε με
κι αγιόκλημα
σε επεισόδιο νυχτερινό ελευθερίας
μήνα Αυγούστου
και λίγο πριν το τέλος Σεπτεμβρίου
ρίξε με άοπλο στων έλξεων τη μάχη
δίχως σωσίβιο στη Μάγχη των ματιών..."

Σ,Ξ
30.08.15

ΙΒΥΚΟΣ - μέρος Α!

"Παραμονεύανε ληστές πίσω απ` τα δέντρα
τα χρυσαφένια του σανδάλια

Το στεφάνι της άνοιξης, τη λύρα
αυτοί τι να τα κάμουν;"

Κοίτα

Κοίτα

μη ναυαγήσεις σε απόφαση σιωπής

νύχτα που κωπηλατώ

ολομόναχος τα δυο μου χέρια

κι εσείς πηγάδια μου ακάλυπτα

μη με καλείτε όχι τώρα
που τα μαύρα τριαντάφυλλα στην ακμή τους
έχω ταξίδι μακρινό να κάμω

σε γόνιμο παντέρημο
όπου τα ανθρώπινα υπόγεια

και τα φράγματα των φωνών
εκεί χτίζω ελαιώνες
με την ασπίδα τους εξοστρακίζω

τα τυφλά βέλη του μύχιου
κι η συνέπεια της πίκρας

καταπράσινο φύλλο

ω, ζώσα του μέλλοντος ποινή
πώς να γινόταν να μου ψιθύριζες

ένα δροσερό χατίρι στ` αυτί
ορμητικό υποσχέσεις

αλήθεια σου μιλάω
τι μ` έστειλες στους οπωρώνες της ερήμου
μόνο ένα μήλο δροσερό σου ζήτησα
κόκκινο απ’ όλες τις μεριές του ήλιου

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΕΣ

 Ξάπλα  στηρίζει  η ύλη αθάνατο

στον αγκώνα της περισυλλογής

κι η χούφτα νευρική γεμάτη χώμα

σφίγγει σώμα πηλό ανεπάρκειας

με το βελούδο μάτι του ελαφιού
τσαλακωμένο 

Το πρώτο μου σπίτι
πλάι στη μυρμηγκοφωλιά
μικρόπετρες και ξύλα
κι η στέγη του από
πεσμένο πλατανόφυλλο
τα δάπεδα
βρύα βελούδα
αχ καθαρόαιμο συναίσθημα
που δεν κρατιέσαι με τίποτα
τώρα
στα υψίπεδα των κτιρίων
στις ψαλμωδίες των πικρών βροχών
τώρα μες στην κακοκαιρία των ανθρώπων
και των σπασμένων κεραιών

...

«απόψε

που πηδώ

κύκνος ζεστός σε λίμνες άλλων ψαριών»

Αχ, είσαι και συ μια ανθρώπινη φωνή

αλλά με του πουλιού γλυκό το ράμφος

αλλά με των θυμάτων τις εισπράξεις

βάλτες στην άκρη,

πάντα απ’ το μέλλον

έρχεται η πείνα κι η ανέχεια

είναι η απρόσωπη συνάντηση με το ελθόν

αφού τώρα δεν υπάρχεις

άλλοτε κομιστής περισκοπίου

τι έφερα μαζί μου απ’ το Βοριά

τα βράδια

τα βράδια που σε ονειρεύομαι 

και τα χείλη μου που γνώρισες ξυπνούν

με απάνω λίγο χιόνι