"στο σαρκίο μου πίσω"

Διέσχιζα φως όλη  νύχτα

Με μάτια ορθάνοιχτα

έκοβα κίνηση

Ήμουν εγώ

και η  παρηγορία της  θέασης

Μα Αν ο Έρωτας  Θεός

λοιπόν

εσύ τι

με τη φαρέτρα πλάι σου βέλη χυμένα

Όχι

θα πω

πως ένωμα ουρανού και θάλασσας

ευθεία τελειωτική

σε τόσα κύματα φιλιά

να σιγοπέφτω ένας ένας

κι όχι

δε θα το πω και σκέτη αγάπη

με την κομμένη  την ανάσα

έξω απ` τον κόσμο με παρέσυρες

φωταγωγημένο θέλω και χορεύω

ανοιχτά ενδεχόμενα

Να δούμε τώρα

πώς θα γυρίσω στο σαρκίο μου πίσω

"ΠOTE"

Ποτέ δεν ντράπηκα τα δείπνα της Εκάτης
τα `χα διπλήν ανάγκη
και μες στη νύχτα της απόστασης που μας χωρίζει
ίσως να μην ακούγεται ευχαριστώ
μα το `χω πει πριν καν χορτάσω
και προς τα τέσσερα σημεία των πλούσιων αυτιών σας

Τώρα χορτάτος σταυροδρόμι
επιστρέφω πάλι
σκοτάδι προς δυσμάς

Λούστηκα από νωρίς τα διαλύματα της τέχνης
ύστερα τον καθρέφτη
το σώμα
κι είπα του αίματος να `ναι σε θέση μάχης
να μην ακινητοποιηθεί
τελικά τη γέλασα την επόμενη ζωή
με μιαν κορδέλα λύπης στα μαλλιά
ομόρφυνε τόσο μαβιά
όλο το πίσω φορτωμένος
παίρνω βαθιά ανάσα και φεύγω στον κόσμο
Μα
οπλίστηκα κρυμμένα νύχια;
δε θυμάμαι
φοβάμαι
κι ας μην είμαι ψηλά

Φραγμένα μου μάτια
μούσκεμα κάγκελα
ανοίξτε μου τώρα τον ξένο δρόμο
να οικτίρω όσο μπορώ τους αφρούς τα χρυσάνθεμα
που κηρύσσουν
πίσω απ` του νου μου τις φραγές λιβάνι

S.X

"καίτοι αποθανούσα έτι λαλεί"

Το σήμερα χώρα αδύναμη
κι έψαχνα ένα κύτταρο αντοχής
μια βιταμίνη ασύνθετη
να εκτονώσω το Εγώ
και πάλι με φόβο μη μ` αρπάξει ετούτο
το τρίκλωνο μαστίγιο απ` τα μούτρα
επήγα στης κοινής γιαγιάς μας
πού αλλού

κείνην την άγια αγκαλιά με στίχους και φιλιά
με τα σωσμένα μολύβια
και τα σπασμένα στα πόδια της δόξης αγάλματα
για μιαν αφή αιώνων δάχτυλα να ακουμπήσω
τον δείχτη τον μεγάλο και τον αντίχειρα
που ορίζουν τι άνοιγμα θα πάρουν οι λέξεις
στην ανάγνωση των ανθρώπων
ποια θα σηκώνει βουητό
ποια θα κρατάει γελαστικό καθρέφτη
ποια χάνει το δρόμο των υπέρων
κι ένα σωρό άλλες μέλισσες
που τους κηφήνες της γραφής ανέκαθεν
επέταγαν στο θάνατο

τα άλλα στέρφα από καιρό
όχι ότι στερούνταν μέγεθος και φύση
μα ποτέ τους δεν ανησύχησαν να πουν γιατί
μπερδεύουν τον αλγόριθμο των σκέψεων

Μόνο το δακτυλάκι με το λύγισμα
η λιανούλα η γέφυρα του στεναγμού
σαν που όταν σηκώνουμε ένα ποτήρι ζωής
σε στιγμές δημόσιας δίψας κι εξέχει η έσω ευγένεια
κατ` ουσίαν δείγμα ευαρέσκειας που τόσους έρωτες μετάγγισε
απ` το σώμα στην αιωνιότητα αυτό
ακόμα υψώνει μιαν αριστοκράτισσα αντίδραση
κι ιδίως τα χαράματα
που πρώτος ξυπνάει στην πλάτη ο πόνος

ξέχασα τον παράμεσο στ` αριστερό
μια τρίχα βέρα
στην τόση συνάφεια με τα βάσανα
είχε χαθεί το όνομα της εγχάρακτης αγάπης
μα διατηρούσε ακόμα χρυσό τον κύκλο της
Κάθε τόσο έσκυβε η γιαγιά μας
προσήλωνε εκεί το βλέμμα
πίσω μπρος -δεν ίσχυαν πια τα μέτρα του σαράφη-
έπλεε

Δεν άντεξα κι άνοιξα το παράθυρο
Δε μου `μαθαν την άνθια φθορά
αδάκρυτοι την ζούμε δίχως λύπη
εγώ ακόμα ων απαίδευτος
μόνο με μάτια έκλαιγα τη γηραιά ευτυχία
την ώρα που ο κόσμος γίνεται δωμάτιο
το δωμάτιο γίνεται γωνιά
να κουρνιάζει το πουλί το άλλο αίσθημα

Έσκυψα όλη τη ζωή μου να μ` αγγίξουν
τα ίχνη των πανσέληνων
οι φλούδες τα φεγγάρια της

Μιαν ανάγκη μόνο μίλησε
- Άφησέ μου το παράθυρο ανοιχτό
σαν φεύγεις...

Και δι' αυτού καίτοι αποθανούσα έτι λαλεί...

Στης μοναξιάς πηδώ την άμμο
με πέλματα κόκκινα μάτια
εμείς η έρημος
και τα ποτάμια της πρώην βάπτισής μας
θα χρειαστούμε τον αθώο ελέφαντα
που ξέρει να μυρίζει τα υπόγεια νερά
να `βρει το νάμα

τρις Ευρυδίκη

«... Άραγε να ‘σαι συ

στέγη στην άκρη του κόσμου

γιατί όταν βρέχει -και βρέχει συχνά-

γεμίζει μάτια ορφανά η νύχτα

σωρός τα θρύψαλα

τρύγος λεμόνια ομιλητικά »

Λυπήθηκα που μου `σβησε

χαράματα η βροχή

το τελευταίο μου τσιγάρο

κι όχι δεν ήσουν εσύ

που στέγνωνες τα χείλη

μήτε η μπαλάντα σου που τρέκλιζε στο χρόνο

μόνο που της ελπίδας τα περίπτερα

είναι κατάκλειστα αυτή την ώρα

Κοιτάω την ώρα

Σαββατόβραδο

Ήσυχα πίσω θα γυρίσω

να ανάψω τη φωτιά

γιατί η καρδιά μου τους παλμούς

στο κρύο τους κατέβασε

κι απόψε εγώ δεν είμ` εγώ

και πώς θα κοιμηθώ στο ίδιο το πλευρό

με έναν ξένο

εγώ δεν είμ` εγώ απόψε

τι όνομα να δώσω στον ξένο

μαζεύομαι στη γωνιά

αγκαλιάζω τα γόνατα σφιχτά σε σφίγγω

μίλα  λοιπόν

θα ακούσω όλη τη σιωπή

δυνάμωσε την ένταση πες

μιαν απουσία κραύγασε ο λυγμός

και μακριά μακριά

το ρολόι νυχτός στην ώρα του ακριβώς

τρις Ευρυδίκη

μέγεθος λόγου

Καθένας

πάει με το ψίχουλό του προς το νηστικό

που θα τον φάει

Για άλλους τούτο το σπουργίτι

είναι αηδονάκι

που μες στους άκαιρους συναγερμούς

η ματωμένη του φωνούλα σώζει

και το κλαδί και το δάσος

Έτσι θαρρώ εξαρτάσαι

από το τι μέγεθος λόγου

εκ φύσεως φοράς

Σαν σε πηλό

Σαν σε πηλό

μ` αγγίγματα απαλά θα σου μιλώ

και μ’ ανοιχτά φιλιά στα κλειδωμένα χείλη

με την αφή του πόθου τη ραφή

απ` την αρχή θ` ανοίγω και θα κλείνω

παραδομένο μου κοχύλι

κι όπως σε άμπωτη ρηχή και μουσκεμένη άμμο

στης ευτυχίας τις πτυχές με αμυχές

σημάδια ανεξίτηλα θ` αφήνω

με της καρδιάς το πύρωμα θα βάφω

θα καίω με της αγάπης τη φωτιά

της μνήμης τα πικρά χαρτιά

καράβια σου παλιά και φυλαγμένους χάρτες

ως το πρωί που ο θεός

ήλιος νωπός ξανά τη μέρα να ανατείλει

και συ στα μάτια να φοράς

χαμόγελο χρωματιστό μιας άφατης χαράς

απλόχερα να δείχνει

τα μυρωδάτα ίχνη μιας βραδιάς

Σ.Ξ

Ερωτικό

Σε άκουγα μ` ευλάβεια 

και λόγια δε θυμάμαι

καυτά τα μάτια σου
το φως τους μ` έκαιγε

στην ερημιά του όχι μ` άφηνες  
στη χώρα του τίποτα
που ξέχασα τον εαυτό μου 

και μου λείπεις
 

μα απ` όλα τουλάχιστον η τρυφερή  
η κατηφόρα του λαιμού σου  
στο πιο κλειστό δωμάτιο του νου
Ακόμα δεν άνοιξα παράθυρο  
τ` άρωμα μη μου φύγει

S.X

"πουθενά"

«Λίγα τα χέρια που μας έντυσαν ζεστά

Τα πιο παλιά παλτά τα πιο αγαπημένα»

Έπεσε πάλι η νύχτα 

και δε συνέβης

Ασύνταχτος ο ουρανός

κουβάλησε του αγριοκρύσταλλου το θρόνο

κι οι άνεμοι προσέτρεξαν

από τα τέσσερα σημεία του μαίνοντος

ο ένας φυσούσε την ανάμνηση

ο άλλος διέδιδε τα λιποθυμισμένα νέα μακριά

ύστερα η τριβή

το οινόπνευμα

το συνεφέρθη

το πουθενά εμφάνιση μάγισσας

όμως το σπίτι μας πίσω απαράλλαχτο
εδώ και ελαιώνες

μες στα παλιά τετράδια

της δακρυάς οι αγγέλοι έτρεχαν

σκέπαζαν τους ανήσυχους στίχους

με τα φτερά τους…

S.X

από μιαν επίσκεψη (Μαρωνία)

“ότι ακόμη και η πρόσοψη 

και το πεζοδρόμιο ενός υποκαταστήματος
είχαν κτισθεί με το υλικό του αρχαίου Θεάτρου...”

κάπως έτσι κι εμείς  

σπασμένοι της σύγχρονης σημασίας
σε μιαν ατομική αντιστήριξη
κρυφό καμάρι
μετακυλιόμαστε στο παλιό θεμέλιο

υλικά μισά
κάτι από ενθύμηση
κάτι από εναπομείναν μέσα μας
μιας σπουδαιότητας αρχής
μοχθώντας τα δώδεκα κολονάτα ποιήματα

ου τόπος που λένε

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΧΙ ΑΠ’ ΤΟ ΚΟΣΜΩ

"...Ο ηρωισμός δε νίκησε
δε λες ποτέ
φωτιά δικαίου ανάμεσα σε τόσες πυροσβέσεις
περιμένετε
το νερό δεν είναι το πυροσβεστικό στοιχείο των ιδεών

ξένα μαχαίρια έχουν πάλι
τα κόκκινα αποτελέσματα στα χέρια τους

*

Πού έτρεχες δίχως δρόμο
δεξιά αριστερά 
τα πέταλα των φθαρμένων σου αλόγων
αρμαθιές τόσος δρόμος
και μόνο σκόνη
να κατακάθεται για τους επόμενους

τα άλογα
τρέχουν τώρα με νύχια πολυτελείας

*

Θόλωσαν τα τοπία σου 
μαζί κι εσύ
κι αν όχι το νερό τότε ο αγέρας
με τις παλάμες του αναμμένες απ΄τ΄αρπάγματα
σπίτια σοδειές  θανάτους
κι ο αόρατος με το ατιμώρητο

η ζωή που λήγει σε ξαφνική ημερομηνία

*

θα εφεύρουν λέει
κι άλλα προϋπάρχοντα μέταλλα
για να σκληρύνει κι άλλο ο κόσμος

ο κόσμος
από ποτέ πιο άγνωστος

*

Απόρρητα  στοιχεία
κατατέθηκες  σε τράπεζες 
γέννησες παιδιά
σου βρήκαν έτοιμο θεό απευθύνθηκες
ελπίδα και δεν εισακούστηκες
λάτρη της στερεότητας  των ματαίων

*
Κάθε στιγμή παραμονή θανάτου

κι η λειτουργία σου
στερούνταν άμφια και ιερείς
μόνον αισθήσεις
δίπλα σου έφευγαν οι άνθρωποι
κάτω
βαθιά στη μοναξιά
κι η Αγάπη
ως τελευταίο εκβάν έσωζε
πάντα τα συντρίμμια
… "

πάλι

πάλι το βύσσινο βαθύ
πάλι ο βοριάς θυμάται

ωραία

θα ανάψω όπου θέλω τη συντέλεια

στου κρεβατιού το πόδι τη φωτιά

των λογισμών την αρμαθιά απάνω στο ταβάνι

άι σώμα του πληγωμένου μου θεριού
στόμα μου κράμπα της λύπης
πες για τη χούφτα

του κεριού που λιώνει σιωπηλά

πες για τα μάτια τα στυλά

στου έρωτα τα μέρη

...