warte auf

Περίμενε
να οπλιστώ με ένα σκληρό αίμα

είν` ανάντεχα τα βράδια

που ξαγρυπνούν οι μέλισσες

περίμενε να οπλιστώ

σε ώριμη ώρα
συγκρούουν τα γένια τους τα στάχυα

και ξεκουφαίνουν τα μυρμήγκια

όπως η θητεία στο άβολο διδάσκει
μπαξέδες και ερήμους
και σφυρίγματα
τόσα κι ούτε ένα τρένο

μόνο βάδην διόδια

και η περιουσία της αυγής ανατρεπόμενο φορτίο

κι ο χρόνος αρπαγής
στου καβουριού το παραμόνεμα

φυσαλίδα αφρού και μάτι

ποιο βλέφαρο αναβλύζει

βουΐζει ποιο αυτί

ίσως πρωί πρωί από `να έτοιμο

να κλείσω δρομολόγιο υπερατλαντική φλέβα

μα είναι θολή ακόμα η πυξίδα μου

δε ρίχνω βάρκα

Fragile

λάβρα φορά το μαύρο κι η χαρά του

τρυγάει δάχτυλα λυγάει τις φωνές

κι αρθρώνεται το κυβερνείο των θαυμάτων

Τι εγώ;

 στην άκρη μακριά

ανάβω κάπου κάπου στο βοριά τον αναπτήρα μου

κι όταν τελειώνει η καρδιά και τα τσιγάρα

καίω χαρτιά και μέλλοντα ποιήματα

Μα να ΄ναι αυτό

που δε σφηνώνεται στα δόντια μας

ένας  γλυκός καρπός ο κόσμος

και καθαρίζουμε παλιές σαβάνες με φωτιές;

Δε θα μιλήσω  
Fragile γυαλικά τα λεκτικά μες στα συρτάρια μου

κι εγώ ακόμα εδώ στης άψης το χορό

άμμος ψιλή χοροπηδώ
στης ερημιάς το μάγουλο...

περιμένοντας

σκούριαζα

σε πρώτη θέση φθοράς...

φωτο

Αντώνης Μομπαϊτζής

Όπως τα αγάλματα

 'Οπως τα αγάλματα 

που `χουν τη μνήμη του γλύπτη τους στο δέρμα 

κοιτάζω όπου με γυρίζεις 

εκεί που ζεις 
Όπως τα αγάλματα 

στριμώχνοντας λέξεις αβάσταχτα πουλιά 

μες στην ακινησία του μαρμάρου 

Και φυλάγομαι 

από αφές από αυτόφωρα βλέμματα 

δε θέλω να μείνω 

δίχως ολόκληρα χείλη για σένα

"Συνοχές & Συνάφειες"

Brief

" Ανοίγω βιβλίο

ένας ένας περνώ σε πρελούδιο χαρτί

κι άκρη την άκρη το στίχο περπατώ

φοβούμενος πολύ

μήπως πατήσω την ανάσα σου

.......................................................

...κι έτσι να γράφεις

με τα παπούτσια σου χαμένα

ανάμεσα στης ερημιάς τους κάκτους

να μην ερωτάς πόθεν ο πόθος

πόση καρδιά σου πήρε να πλάσεις

τον ανύπαρκτο άγγελο

που να ονειρεύεται χωρίς γκριμάτσα
και για μας..."

Im wahrsten Sinne des Wortes

Wer hat das Wort gefunden?

"Παγκόσμιο δάκρυ"

Ποτέ που ζούμε ο κόσμος

δεν είν` αυτός ο κόσμος των ανθρώπων

σούρουπο μέτωπο δυο λέξεις θλιβερές

για κάτι αφτέρουγα πουλιά που σπαρταρούν

στην κίτρινη χερσόνησο των κρότων

στα όνειρα μόνο ψηλαφίζουμε τους κόμπους

και τα πισθάγκωνά μας λύνουμε σχοινιά

τότε η άνοιξη βγαίνει στους δρόμους

μ` όλα τα δέντρα τις σημαίες

θρόϊσμα παραλήρημα

που ανοίγει ορίζοντα με χαρακιές

εκεί που ξύνουν τo βελούδο τους τα ελάφια

να τρέχει δάκρυ καθαρό παγκόσμιο δάκρυ

με την κατάθεση του ήλιου να ξεχειλίζουν

τα πικρά φρέατα των αιώνων

Σπάζοντας τα παράθυρα της ρέμβης

βλέπουμε απέναντι

στον εαυτό μας μέσα

"ΣΗΜΥΔΕΣ"

Σωκράτης Ξένος - "οι φίλοι μου εν γραφή"

"οι φίλοι μου εν γραφή

δεν έχουν όνομα συμβατικό

δεν έχουν τίποτα απ` τα ζελατίνια

που υπογράφει αστυνόμος A!

τους ονομάζει ταυτότητα η αγάπη όπως θέλει

ας πούμε δαιμόνιον εαυτό

κι άλλοτε άχραντο οχυρό

ή και το `να πέλμα στο χώμα τ` άλλο χέρι στ` άστρο

όμως προπάντων ισχυρό προσάναμμα ευλεξίας

γιατί ξέρουν

για να καίγεται είναι του νου η ομορφιά

γι` αυτό φέγγουν"

"ΣΥΝΟΧΕΣ & ΣΥΝΑΦΕΙΕΣ"

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΕΝΟΣ - "Θεσσαλονίκη"

Η Μαρία Ροδοπούλου διαβάζει
απ΄την ανέκδοτη ποιητ. συλλογή
"Συνοχές & Συνάφειες"