Κοίτα

Κοίτα

μη ναυαγήσεις σε απόφαση σιωπής

νύχτα που κωπηλατώ

ολομόναχος τα δυο μου χέρια

κι εσείς πηγάδια μου ακάλυπτα

μη με καλείτε όχι τώρα
που τα μαύρα τριαντάφυλλα στην ακμή τους
έχω ταξίδι μακρινό να κάμω

σε γόνιμο παντέρημο
όπου τα ανθρώπινα υπόγεια

και τα φράγματα των φωνών
εκεί χτίζω ελαιώνες
με την ασπίδα τους εξοστρακίζω

τα τυφλά βέλη του μύχιου
κι η συνέπεια της πίκρας

καταπράσινο φύλλο

ω, ζώσα του μέλλοντος ποινή
πώς να γινόταν να μου ψιθύριζες

ένα δροσερό χατίρι στ` αυτί
ορμητικό υποσχέσεις

αλήθεια σου μιλάω
τι μ` έστειλες στους οπωρώνες της ερήμου
μόνο ένα μήλο δροσερό σου ζήτησα
κόκκινο απ’ όλες τις μεριές του ήλιου

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΕΣ

 Ξάπλα  στηρίζει  η ύλη αθάνατο

στον αγκώνα της περισυλλογής

κι η χούφτα νευρική γεμάτη χώμα

σφίγγει σώμα πηλό ανεπάρκειας

με το βελούδο μάτι του ελαφιού
τσαλακωμένο 

Το πρώτο μου σπίτι
πλάι στη μυρμηγκοφωλιά
μικρόπετρες και ξύλα
κι η στέγη του από
πεσμένο πλατανόφυλλο
τα δάπεδα
βρύα βελούδα
αχ καθαρόαιμο συναίσθημα
που δεν κρατιέσαι με τίποτα
τώρα
στα υψίπεδα των κτιρίων
στις ψαλμωδίες των πικρών βροχών
τώρα μες στην κακοκαιρία των ανθρώπων
και των σπασμένων κεραιών

...

«απόψε

που πηδώ

κύκνος ζεστός σε λίμνες άλλων ψαριών»

Αχ, είσαι και συ μια ανθρώπινη φωνή

αλλά με του πουλιού γλυκό το ράμφος

αλλά με των θυμάτων τις εισπράξεις

βάλτες στην άκρη,

πάντα απ’ το μέλλον

έρχεται η πείνα κι η ανέχεια

είναι η απρόσωπη συνάντηση με το ελθόν

αφού τώρα δεν υπάρχεις

άλλοτε κομιστής περισκοπίου

τι έφερα μαζί μου απ’ το Βοριά

τα βράδια

τα βράδια που σε ονειρεύομαι 

και τα χείλη μου που γνώρισες ξυπνούν

με απάνω λίγο χιόνι

ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

πού ζεις

πού είσαι σώμα

ολόγυμνο να ξάπλωνες

σε πρωτοχτύπητο από ήλιο βράχο

να μη γυρεύεις θάνατο

μήτε σωσμό

μόνο της πέτρας θαλπωρή

κι άρωμα χλωροφύλλης

μονιάς αγκάθι που τρυπά

κι ανθίζει αίμα

κι όλα όλα μακριά

απ` τα γέλια του συρμού

κι έξω απ’ το θέμα

ρίξε όσα κέρματα χρωστάς

στις τσέπες των αχρείων

λύγα κοιμήσου ήσυχα