φυγής

Φεύγω ολόσωμα μπροστά
με το σκοτεινό μου άλογο
Aφού δε γνέφει σβηστή φωτιά
ας παρηγορήσω με άλλα ξερόκλαδα

τη στάχτη

στάχτη το αθίγγανο στόμα
άρχισε κιόλας να καίει ανάσκελα
κλoτσώντας οξυγόνο φυγής

και καπνίζει η περιοχή κλειστά σύνορα

Σκοτεινό σκοτεινό μου άλογο

στην ασταθή σου ράχη
επιστρέφεις με στο μακριά τού εγγύς
με του προσκυνητή τη χαίτη χαμηλά
σε μάταιους ελιγμούς
ως η αδιέξοδη υποφορά μόνο γνωρίζει

Τα πράγματα τραγουδούν - Rainer Maria Rilke

Τα πράγματα τραγουδούν

Κι εγώ  τα ακούω τόσο ευχάριστα

Οι κουβέντες των ανθρώπων με φοβίζουν

Εκφράζονται τόσο ξεκάθαρα για όλα

Αυτό λέγεται σκυλί κι εκείνο λέγεται σπίτι

Εκεί είναι το τέλος εδώ είναι η αρχή

Με ανησυχεί κι η αίσθησή τους

Το παιχνίδι αυτό με την γελοιότητα

Που γνωρίζουν τα πάντα

Τι έγινε και τι θα γίνει

Ότι κανένα βουνό δεν είναι

Πιο όμορφο από τον κήπος τους

Και το έχει τους έχει άμεση σχέση με το θεό

Θέλω να σας προειδοποιήσω ν’ αμύνεστε

Μένετε πάντα  μακριά

Τα πράγματα τραγουδούν  τα ακούω τόσο ευχάριστα

Τα αγγίζετε κι μένουν ακίνητα και βουβά

Εσείς μου τα σκοτώνετε όλα

(απόδοση στα νεοελληνικά:

 Σωκράτης Ξένος)

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Σπίτι ανάνθρωπο

που σε έκαμε στην άκρη

το πέλμα του καιρού

από απόν μερίδιο εκτελεσμένος θάνατος

πίσω από την πόρτα της μέτρησης οι χαρακιές
τον άλλο μήνα οι γιορτάδες  
κι ο γρύπας νεκρός στη σκουριά του ρόπτρου

αυτό το παράθυρο άνοιγε στην αυγή

και ξυπνούσαν τα τσαλακωμένα σεντόνια

αυτός ο τσίγκος επικλινής της βροχής

φύλαε  χρόνια ζεστό το άχυρο του Χριστού

παιδί στο βυθό του κρεβατιού

με τον πυρετό της ηλικίας
με το ξίδι στο μέτωπο

με το τρέμω που φεύγεις στις μάχες του κόσμου

κι ένα δίποδο φως να αγρυπνάει 
της αγάπης τον άγραφο νόμο

καπνός καπνός στα μάτια

διπλοί ποταμοί και μονωδίας σφυρίγματα
το πλάι του δείχτη δαγκώνοντας άσχημα νύχτωσε 

Τέλος του παιχνιδιού κι η ώρα

του αιώνιου ξύπνιου

γλάροι πάνω από την πόλη
αφήστε τα νερά μου να κοιμηθούν...

-  Τι χρώμα έχεις φωτιά της σιωπής;

-  Πηγάδι έως κόκκινο βαθύ

-  Κι η λάμα της φωνής σου;

-  Από ξυράφι ως μαυριτάνικο σπαθί

   Από Βορρά σε Νότο κάμπτω 

   τον κοντινό μεσημβρινό

   του ήλιου δένω την πιο ανθεκτική χορδή

   στη μεσοκάθετο τεντώνω την πυρκαγιά

   Ήδη η αιχμή του βέλους τρώει 
   από τις αποθήκες σου του νου

    Κλείσε αχόρταγα τα μάτια σου

                        (από τον Κύκλο της Σιωπής)                      

Herzlichen Glückwunsch Chris
(Im Alter von 23 erhielt er in Demokrit-Universität seinen medizinischen Abschluss)

ο άλλος ξένος

Τι το ΄θελα  να ανοίξω πάλι

το  κλειστό παράθυρο

Γερμένος και ολόιδιος 
από παντού ο δρόμος

Κάτι παιδικές φωνές

ανάδευσαν απόγεμα το παρελθόν

Δε μ` αναγνώρισα

Κείνος ο άλλος ξένος

που ξέκοψε απ΄το παιχνίδι έτρεχε

μάταια να φτάσει ως εδώ

 

Nagi

" Άφησέ με να σε λέω Nagi
Nagi όμορφο αγκάθι μην κλαις
στους άλλους άφησε τα έκπληκτα μάτια
στων δακτύλων τις άκρες τα άγουρα πορτοκάλια
για το ίσως στο κάποτε στο αργά
που δε θα `μαι εδώ με τις λέξεις
που στάζουν στα παράθυρα
φιλιά μισοτελειωμένα

τα μικρά μας πουλιά
κοιμούνται στο γείσο της στέγης
αναστενάζοντας το κακό όνειρο
φυσάει πολύ
μα εγώ θα σε βγάλω περίπατο απόψε
με τα χέρια στις τσέπες ολομόναχος...»

Εντου

Πήγα στο Εντου

και έριξα τα μάτια μου

στην ταξιδιάρικη ακτή της λύπης

Τύποις;

Ποτέ

Κάτι, πούθε έρχεται δεν ξέρω

ανάβλυσε στο γέρασμα της  μέρας

ένα άρωμα επιτάφιου ρευστό

που έπεσε από ψηλά στα μάγουλά μου

Δεν είδα, κοίταγα αλλού

η παλάμη ξέρει

μα δεν τολμώ να τη ρωτήσω

όταν βραδιάζει σε χώρα

που μόλις βράχηκε από κλάμα εποχής

Αναγνώστρια: Μαρία Ροδοπούλου

warte auf

Περίμενε
να οπλιστώ με ένα σκληρό αίμα

είν` ανάντεχα τα βράδια

που ξαγρυπνούν οι μέλισσες

περίμενε να οπλιστώ

σε ώριμη ώρα
συγκρούουν τα γένια τους τα στάχυα

και ξεκουφαίνουν τα μυρμήγκια

όπως η θητεία στο άβολο διδάσκει
μπαξέδες και ερήμους
και σφυρίγματα
τόσα κι ούτε ένα τρένο

μόνο βάδην διόδια

και η περιουσία της αυγής ανατρεπόμενο φορτίο

κι ο χρόνος αρπαγής
στου καβουριού το παραμόνεμα

φυσαλίδα αφρού και μάτι

ποιο βλέφαρο αναβλύζει

βουΐζει ποιο αυτί

ίσως πρωί πρωί από `να έτοιμο

να κλείσω δρομολόγιο υπερατλαντική φλέβα

μα είναι θολή ακόμα η πυξίδα μου

δε ρίχνω βάρκα

Fragile

λάβρα φορά το μαύρο κι η χαρά του

τρυγάει δάχτυλα λυγάει τις φωνές

κι αρθρώνεται το κυβερνείο των θαυμάτων

Τι εγώ;

 στην άκρη μακριά

ανάβω κάπου κάπου στο βοριά τον αναπτήρα μου

κι όταν τελειώνει η καρδιά και τα τσιγάρα

καίω χαρτιά και μέλλοντα ποιήματα

Μα να ΄ναι αυτό

που δε σφηνώνεται στα δόντια μας

ένας  γλυκός καρπός ο κόσμος

και καθαρίζουμε παλιές σαβάνες με φωτιές;

Δε θα μιλήσω  
Fragile γυαλικά τα λεκτικά μες στα συρτάρια μου

κι εγώ ακόμα εδώ στης άψης το χορό

άμμος ψιλή χοροπηδώ
στης ερημιάς το μάγουλο...

περιμένοντας

σκούριαζα

σε πρώτη θέση φθοράς...

φωτο

Αντώνης Μομπαϊτζής