Χαϊδεύεις σκυλί του πόνου
Ως η απόλυτη ακινησία σου
τόσο τα βήματα αστραπή σε στήνουνε
στο τελευταίο σούρουπο
πίσω απ` τα κόκκινα Stop του Land Rover
-να `ναι το κόκκινο το χρώμα των μεγάλων χωρισμών;-
θυμάσαι μια αλλοπαρμένη σκιά
ολότελα η ζωή σου
μέσα σε πράσινο της λαμαρίνας πλαίσιo
ένα δύσκολο πράσινο
κάτι από τελευταίο φύλλο άνοιξης
και πολύ κλαμένο κυπαρίσσι
κι όπως λυγάς σε βάφει
με τα χλομά του αρνημένου ύπνου
μαζί με τα χέρια κείνα τα πριν
σφιχτά ακόμα στα πλευρά σου
που σ` ανεβάσανε στο ύψος του ανεξίτηλου φιλιού
εξάσκησες τη μνήμη σ΄αυτά τα εκατοστά
κι όταν φτάσει εκεί
κλείνεις έξω από τα βλέφαρα τον κόσμο
πισοπατώντας επιστρέφεις στην απόλυτη αγάπη
με του σπιτιού και της ψυχής σου τα παράθυρα
ορθάνοιχτα
Ποτέ δε γαβγίζει θάνατο
πουλί στη γειτονιά
*
