Είναι πια αργά

δεν έχει χρόνο εδώ

με τόσο τρύπιο παρελθόν

με τόσο  άγνωστο αύριο

κάλπικα και τα κρύσταλλα

ήχος  γυαλί που με βιασύνη

ταξιδιώτη αγόραζα

κι ο πάγκος της χαράς στημένος

σε μέρος πολυσύχναστο

μα προπαντός καλά είχε σπουδάσει

την αφέλεια του ανυποψίαστου

Τι φταις και συ

σε φάση ήμουν τρυφερή

ολόγιομο φεγγάρι