πως εύκολα

Ανεβαίνω πάλι
λυγισμένο σπαθί
με ήσυχη την κόψη του προσώπου
άλλα νερά πίσω με γυρίζουν
διπλώνω σύννεφα
τυλίγω γράμματα
αγέρα μου σύρε τα άθικτα
στους ώμους της
ελαφριά εσάρπα του λόγου μου
πες της πως εύκολα ραγίζω
φωτιά μες στη φωτιά
βυθοί ανάστροφοι
κι η νύχτα φέτες στο τραπέζι...