Το πρώτο μου σπίτι
πλάι στη μυρμηγκοφωλιά
μικρόπετρες και ξύλα
κι η στέγη του από
πεσμένο πλατανόφυλλο
τα δάπεδα
βρύα βελούδα
αχ καθαρόαιμο συναίσθημα
που δεν κρατιέσαι με τίποτα
τώρα
στα υψίπεδα των κτιρίων
στις ψαλμωδίες των πικρών βροχών
τώρα μες στην κακοκαιρία των ανθρώπων
και των σπασμένων κεραιών

...

«απόψε

που πηδώ

κύκνος ζεστός σε λίμνες άλλων ψαριών»

Αχ, είσαι και συ μια ανθρώπινη φωνή

αλλά με του πουλιού γλυκό το ράμφος

αλλά με των θυμάτων τις εισπράξεις

βάλτες στην άκρη,

πάντα απ’ το μέλλον

έρχεται η πείνα κι η ανέχεια

είναι η απρόσωπη συνάντηση με το ελθόν

αφού τώρα δεν υπάρχεις

άλλοτε κομιστής περισκοπίου

τι έφερα μαζί μου απ’ το Βοριά

τα βράδια

τα βράδια που σε ονειρεύομαι 

και τα χείλη μου που γνώρισες ξυπνούν

με απάνω λίγο χιόνι

ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

πού ζεις

πού είσαι σώμα

ολόγυμνο να ξάπλωνες

σε πρωτοχτύπητο από ήλιο βράχο

να μη γυρεύεις θάνατο

μήτε σωσμό

μόνο της πέτρας θαλπωρή

κι άρωμα χλωροφύλλης

μονιάς αγκάθι που τρυπά

κι ανθίζει αίμα

κι όλα όλα μακριά

απ` τα γέλια του συρμού

κι έξω απ’ το θέμα

ρίξε όσα κέρματα χρωστάς

στις τσέπες των αχρείων

λύγα κοιμήσου ήσυχα

γράμμα απόσπασμα 2

«…σου αφήνω
απάνω στης νύχτας το τραπέζι
φλούδα πορτοκάλι
και ζάχαρη αγορασμένη
απ` τα παζάρια του ήλιου
άναψε εσύ των δακτύλων τη φωτιά
με της πηγής σου το νερό
να φτιάξεις ένα κομμάτι αύριο
δίχως τη γεύση του χιονιού

τέτοια λόγια αυτοκόλλησα
απέναντι
στ` ανθοπωλείο τοίχο των βραδιών μου
και ακούω τα τρένα
να σφυρίζουν σπασμένες χειραψίες

βρέχει πάλι
ανίκανες βροχές
αποτυχίες
που κανένα μυστικό των θεών
δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν ως εδώ
στο περιθώριο
να φυτρώσει απ` την αρχή η ζωή μας…»

σκοτεινό σκοτεινό μου άλογο

Φεύγω ολόσωστα μπροστά

με το σκοτεινό μου άλογο

αφού δε γνέφει η σβηστή φωτιά

κάτι που τρέχει αντίθετα με τον καπνό

ας απομακρύνει τη στάχτη

στάχτη το αθίγγανο στόμα

άρχισε κιόλας να κλαίει ανάσκελα

κλοτσώντας οξυγόνο φυγής

κι ατμίζει η περιοχή κλειστά σύνορα

μη μου άπτου εκείνο το ποτέ

κι ο μαύρος κύκνος αργεί

της εμμονής το αδηφάγο περισκόπιο

απ` το βυθό να φέρει φωτεινά

πορτοκάλια πάνω στο τραπέζι

σκοτεινό σκοτεινό μου άλογο

με την ασταθή σου ράχη

επιστρέφεις με στο μακριά τού εγγύς

με του προσκυνητή τη χαίτη χαμηλά

ως η αδιέξοδη υποφορά μόνο γνωρίζει

ομηρικά

"...κύματα εξ επαφής

ομηρικά

και ραψωδίες των κορμιών

και δέλτα

των καλλιγράφων ερωδιών

του Ελλησπόντου τα στενά

κορδέλα Αστάρτη

μετακομίζει ακρογιαλιές

ως την καστρόπορτα του Αβδηρίτη..."