μέγεθος λόγου

Καθένας

πάει με το ψίχουλό του προς το νηστικό

που θα τον φάει

Για άλλους τούτο το σπουργίτι

είναι αηδονάκι

που μες στους άκαιρους συναγερμούς

η ματωμένη του φωνούλα σώζει

και το κλαδί και το δάσος

Έτσι θαρρώ εξαρτάσαι

από το τι μέγεθος λόγου

εκ φύσεως φοράς

Σαν σε πηλό

Σαν σε πηλό

μ` αγγίγματα απαλά θα σου μιλώ

και μ’ ανοιχτά φιλιά στα κλειδωμένα χείλη

με την αφή του πόθου τη ραφή

απ` την αρχή θ` ανοίγω και θα κλείνω

παραδομένο μου κοχύλι

κι όπως σε άμπωτη ρηχή και μουσκεμένη άμμο

στης ευτυχίας τις πτυχές με αμυχές

σημάδια ανεξίτηλα θ` αφήνω

με της καρδιάς το πύρωμα θα βάφω

θα καίω με της αγάπης τη φωτιά

της μνήμης τα πικρά χαρτιά

καράβια σου παλιά και φυλαγμένους χάρτες

ως το πρωί που ο θεός

ήλιος νωπός ξανά τη μέρα να ανατείλει

και συ στα μάτια να φοράς

χαμόγελο χρωματιστό μιας άφατης χαράς

απλόχερα να δείχνει

τα μυρωδάτα ίχνη μιας βραδιάς

Σ.Ξ

Ερωτικό

Σε άκουγα μ` ευλάβεια 

και λόγια δε θυμάμαι

καυτά τα μάτια σου
το φως τους μ` έκαιγε

στην ερημιά του όχι μ` άφηνες  
στη χώρα του τίποτα
που ξέχασα τον εαυτό μου 

και μου λείπεις
 

μα απ` όλα τουλάχιστον η τρυφερή  
η κατηφόρα του λαιμού σου  
στο πιο κλειστό δωμάτιο του νου
Ακόμα δεν άνοιξα παράθυρο  
τ` άρωμα μη μου φύγει

S.X

"πουθενά"

«Λίγα τα χέρια που μας έντυσαν ζεστά

Τα πιο παλιά παλτά τα πιο αγαπημένα»

Έπεσε πάλι η νύχτα 

και δε συνέβης

Ασύνταχτος ο ουρανός

κουβάλησε του αγριοκρύσταλλου το θρόνο

κι οι άνεμοι προσέτρεξαν

από τα τέσσερα σημεία του μαίνοντος

ο ένας φυσούσε την ανάμνηση

ο άλλος διέδιδε τα λιποθυμισμένα νέα μακριά

ύστερα η τριβή

το οινόπνευμα

το συνεφέρθη

το πουθενά εμφάνιση μάγισσας

όμως το σπίτι μας πίσω απαράλλαχτο
εδώ και ελαιώνες

μες στα παλιά τετράδια

της δακρυάς οι αγγέλοι έτρεχαν

σκέπαζαν τους ανήσυχους στίχους

με τα φτερά τους…

S.X

από μιαν επίσκεψη (Μαρωνία)

“ότι ακόμη και η πρόσοψη 

και το πεζοδρόμιο ενός υποκαταστήματος
είχαν κτισθεί με το υλικό του αρχαίου Θεάτρου...”

κάπως έτσι κι εμείς  

σπασμένοι της σύγχρονης σημασίας
σε μιαν ατομική αντιστήριξη
κρυφό καμάρι
μετακυλιόμαστε στο παλιό θεμέλιο

υλικά μισά
κάτι από ενθύμηση
κάτι από εναπομείναν μέσα μας
μιας σπουδαιότητας αρχής
μοχθώντας τα δώδεκα κολονάτα ποιήματα

ου τόπος που λένε

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΧΙ ΑΠ’ ΤΟ ΚΟΣΜΩ

"...Ο ηρωισμός δε νίκησε
δε λες ποτέ
φωτιά δικαίου ανάμεσα σε τόσες πυροσβέσεις
περιμένετε
το νερό δεν είναι το πυροσβεστικό στοιχείο των ιδεών

ξένα μαχαίρια έχουν πάλι
τα κόκκινα αποτελέσματα στα χέρια τους

*

Πού έτρεχες δίχως δρόμο
δεξιά αριστερά 
τα πέταλα των φθαρμένων σου αλόγων
αρμαθιές τόσος δρόμος
και μόνο σκόνη
να κατακάθεται για τους επόμενους

τα άλογα
τρέχουν τώρα με νύχια πολυτελείας

*

Θόλωσαν τα τοπία σου 
μαζί κι εσύ
κι αν όχι το νερό τότε ο αγέρας
με τις παλάμες του αναμμένες απ΄τ΄αρπάγματα
σπίτια σοδειές  θανάτους
κι ο αόρατος με το ατιμώρητο

η ζωή που λήγει σε ξαφνική ημερομηνία

*

θα εφεύρουν λέει
κι άλλα προϋπάρχοντα μέταλλα
για να σκληρύνει κι άλλο ο κόσμος

ο κόσμος
από ποτέ πιο άγνωστος

*

Απόρρητα  στοιχεία
κατατέθηκες  σε τράπεζες 
γέννησες παιδιά
σου βρήκαν έτοιμο θεό απευθύνθηκες
ελπίδα και δεν εισακούστηκες
λάτρη της στερεότητας  των ματαίων

*
Κάθε στιγμή παραμονή θανάτου

κι η λειτουργία σου
στερούνταν άμφια και ιερείς
μόνον αισθήσεις
δίπλα σου έφευγαν οι άνθρωποι
κάτω
βαθιά στη μοναξιά
κι η Αγάπη
ως τελευταίο εκβάν έσωζε
πάντα τα συντρίμμια
… "

πάλι

πάλι το βύσσινο βαθύ
πάλι ο βοριάς θυμάται

ωραία

θα ανάψω όπου θέλω τη συντέλεια

στου κρεβατιού το πόδι τη φωτιά

των λογισμών την αρμαθιά απάνω στο ταβάνι

άι σώμα του πληγωμένου μου θεριού
στόμα μου κράμπα της λύπης
πες για τη χούφτα

του κεριού που λιώνει σιωπηλά

πες για τα μάτια τα στυλά

στου έρωτα τα μέρη

...

θέα του πάνω χεριού

Χειμώνας μα όλα
βατά τα μέρη του λόγου
στα μάτια σου
η άλυγμη κίνηση
το άσηπτο ναι
και χέρια του βάζου γλυκά

ποτέ δε σ` αφήσαμε
στ` ανοιχτά παραπλέοντα σκάφη
και στ` αβαθή πλοιάρια ευκίνητα
με φωτάκια σινιάλα και μούσκεμα δίχτυα
της καλυμμένης αγωνίας χαμόγελα

τώρα πια μπορείς να `ρθεις
μην ξεχάσεις
τώρα που δε φυσάει έγνοια στα όνειρά μας
να μας ξυπνήσεις ηχηρά
σπάζοντας την πόρτα μ` ένα γεια είμ` εδώ
ρίχτε ξύλα στη φωτιά της ζωής
να τριζοβολάει η ελπίδα
καινούργια παραμύθια κι άπαρτα κάστρα


θέα του πάνω χεριού
δίπλα και πάνω στα νικημένα σίδερα
οι άγγελοι
με τις αστραπές των γέλιων
σε ομήγυρη κουβεντιάζουνε μέλλον
κι οι ώριμες μέρες
μυρίζουν κομμένο κυδώνι

"φεγγάρι φως
πέτρα ψυχρή
το ξέρω"

 

"...και να `μαστε πάλι 
διηνεκείς εραστές
τα ουδέν στο μονιμότερο του προσωρινού
κάποτε το παρελθόν
κάποτε το μέλλον
πάντοτε η αμφίδρομη λέξη




δεν είχα χτίσει τη γωνία
που θα με στρίψει εγκαίρως από την οπτική του αποχωρισμού
ακάλυπτος μόνος και μετά τη χειραψία

απομακρυνόμουν κλάμα ταχύ
αν δεν καταλάβει, έλεγα, αν δε μεταλάβει...

αιώνες
πήρα από ένα μετά την απάντηση
δεν έφυγα ώσπου χάθηκες ... είπες
με τη φωτιά όπως εξαντλημένο 

μαγνητικού πεδίου

"πλάτη φεύγει η αγάπη
με σηκωμένο το γιακά 

και τα Άγια  των Ερειπίων ανά χείρας... "

τώρα
επερχόμενος από άλλες διόδους καταφτάνω
άσπονδος δαμαστής των ευλυγισιών
πάνω στο σύρμα των συναισθημάτων
τρώω πίνω τα ακροβατικά
γλείφω στα δάχτυλά μου τις βροχές
αλητείας σφυρίγματα περιφέρομαι 
λωτός της γύμνιας
στις ράχες άλλων Καρουσέλ
κύκλος κύκλου και καύσιμος γύρος του αθανάτου
τώρα εγώ
ο λάτρης της στερεότητας των ματαίων
στου νου τη φυγόκεντρο εγκαταλείπομαι άγανο
στα πλήκτρα των δοντιών
στα ελαιοτριβεία ξένων σωμάτων

κύκλος κύκλου δίχως μεσάζοντες εργασιών
στην είσοδο των οφθαλμών πληρώνοντας
νόμισμα σκληρό για μια ζάλη 

των δικών σου 
χαμένων αρωμάτων

..."

"τεύχη ευτυχίας" - απόσπασμα

Δεν περισσεύγει

Η εννόηση της λέξης αγάπη

Έχει μιαν περιβολή απλότητας

Αλλά από πού να την ενδυθείς

Γιατί αυτό είναι το αστείο

Αν δεν ξέρεις από λευκούς χιτώνες ιεροτελεστιών

Δε σε λειτουργεί

Οι περισσότεροι θαρρούν

πως είναι έκθεμα προθήκης και τραβούν

Φουσκωμένοι κατευθείαν στο ταμείο

Έλα δω, της λένε, σε χρειάζομαι επειγόντως

Πόσα; Τόσα!

Μα αυτή των χιλίων χεριών

Ήδη μοιρασμένη σε δωρεάν μερίδια

Δεν περισσεύγει, που λέει κι ο Λουδοβίκος, να πουληθεί άλλο

Κι ας ανεβοκατεβαίνει από αγία έως πόρνη τις σύγχρονες τιμές

Ένα μικρό αυτοφωτάκι που

παίζει το σκοτάδι σου στα δάκτυλα

S.X

πέτρινο κλάμα

Άσημο βότσαλο

που ’σκυψες κάποτε στο τίποτά του

κι έκαμε μες στη χούφτα σου

έναν ζεστό περίπατο αισθημάτων

από τότε παρακαλάει το κύμα

να μην το πάρει στα βαθιά

πιο κοντά στο καλοκαίρι σου να ’ναι

Μα αυτό το κρίμα  άγριο πράγμα

σπάει στην αλήθεια

γελάει στο θαύμα

Έχεις ακούσει πέτρινο κλάμα;

…

”Φοίβη”

Την τελευταία φορά σε έντυσα απόγεµα

Κι όπως φεύγοντας 

βάιζε ένας φόβος τη γη την καρδιά σου 

σε ονοµάτιζα Φοίβη

Μα πού σε έστελνα βλέµµα αλώσιµο

σε ποιον νύκτιο σαράφη

πού κορίτσι των ξένων Αυγούστων

που ο άγγελος

έλειπε απ’ τα παραπέτα των γεφυριών

Ως την άκρη της λήθης ήρθα µε µιαν Κυριακή

Δεν ήσουν

κι επιστρέψαµε δίχως φλούδα κόσµου

στα ανυπότακτα πλήκτρα

   Als ich fortging war die Straße steil,
kehr wieder um.
Nimm an ihrem Kummer teil,
mach sie heil.

Als ich fortging war der Asphalt heiß,
kehr wieder um.
Red ihr aus um jeden Preis,
was sie weiß.

Nichts ist unendlich, so sieh das doch ein.
Ich weiß du willst unendlich sein,
schwach und klein.
Feuer brennt nieder, wenns keiner mehr nährt.
Kenn ja selber, was dir heut widerfährt.
  Als ich fortging war'n die Arme leer,
kehr wieder um.
Mach's ihr leichter einmal mehr,
nicht so schwer.
Als ich fortging kam ein Wind so schwach,
warf mich nicht um.
Unter ihrem Tränendach
war ich schwach.

Nichts ist unendlich, so sieh das doch ein.
Ich weiß du willst unendlich sein
schwach und klein.
Nichts ist von Dauer, was keiner recht will.
Auch die Trauer wird dann sein,
schwach und klein.

“Δυόμισι ησυχίες και μια αναρρίχηση”

Τα πράγματα γύρω

Τα στόματά τους ταΐζω

Τσιγάρο καφέ

Και μέντα τεχνητή

Τον τοίχο μπροστά με το ημερολόγιο

Διάφρακτο δρομολόγιο 

Που δε μπορεί

Να με εμποδίσει διέλευση

Τζάμι

Κι έτυχε απέναντι

Να ψιχαλίζει ένα βάρος εργάτες

Ξυπνάνε χαράματα

Όχι

Δε διαμαρτυρήθηκαν ακόμα

Τ’ άλογα δάχτυλά μου

Ποδοβολητό του νου

Κι άνθρωπος γύρω

Καρέκλα κρεβάτι υπνοβάτης

Που ’χεις φύγει και συ

Επιρρεπής των διώξεων απουσιών

Είχες πυρετό απόψε

Έκαιγες στο τηλέφωνο

Κι όσο σε άκουγα

Είχα κλειδωθεί

Καρδιά του οβάλ ρολογιού

Που με μετρούσε

Δυο και μισή ησυχίες της νύχτας

Κι ο κισσός να ανηφορίζει στο σπίτι

Θα το βγάλω στην κουζίνα

© Socrates Xenos

Δεν έχω

Δεν έχω τίποτα να σας κοινοποιήσω

μόνο που βρέχει πάλι

τρέχει αίμα στις γούρνες του ήλιου

στριγκιά ουρανός χαράματα άνοιξε

μια τρύπα ως το βάθος του λόγου

κι η ζωή μας δαγκώνει άσχημα την ουρά της

Βρέχει πάλι

μες στη μέση του φόβου

ένα παιδί σκούζει το μέλλον

κι η μάνα του με την πιο γάλα φωνή

ανοίγει τον καιρό το γυρίσει πίσω στη μήτρα

βρέχει πάλι

συμβούλια υπογραφές κι άπαρτες αποφάσεις

μπορεί και σαμπάνια δοξαστική

εις υγείαν της γης που τρεκλίζει

βρέχει πάλι
το γυμνό φανελάκι του έτους σχισμένο στα τρία
στα τέσσερα στα κονδύλια

κι η θάλασσα ίδια με το μαύρο φουστάνι

βρέχει πάλι

καλέστε το άδειο μεγάλο καράβι  

που σηκώνει τη νύχτα πανιά

μεσόγεια πορεία

για μιαν Kαρχηδόνα χαμένη

© Socrates Xenos

Γιατί

Γιατί θαρρείς που  τραγουδώ
Χτυπάνε μέσα μου φόρα γλυκά πουλιά
και με τρελαίνουν ράμφος
Γιατί θαρρείς που κλαίω
Βλέπω στο ύπνο μου είσαι γυαλί 
φουρτούνα θάλασσα
και κόπτομαι αντίσταση αρμυρό ακρωτήρι
Μη μου προσάπτεις το όνομα της άμμου
μακριά από μένα η σοφία των αιώνων
μακριά από μένα κι η φοβία των τριβών
εγώ για λίγα χρόνια ήρθα εδώ
για να κρατώ το ποινολόγιο βράχων
και από θύμα ξέρω αλώβητο
κι από ταχύρρυθμα μαθήματα φτερών
κι από τον άνεμο δεν έκλεψα ούτε ένα μυστικό
μιαν πτήση μόνο ειδικεύτηκα αγάπης
Κι εσύ που ξέρεις
να ανασηκώνεις της άνοιξης τις πέτρες τρυφερά
μην πληγωθούν οι μυρμηγκοφωλιές
πέρασαν κιόλας τρεις χειμώνες
κι έχεις μια ζωή να φανείς

Hermann Hesse - " Im Nebel "

Seltsam, im Nebel zu wandern!
Einsam ist jeder Busch und Stein,
Kein Baum sieht den anderen,
Jeder ist allein.

Voll von Freunden war mir die Welt,
Als noch mein Leben licht war;
Nun, da der Nebel fällt,
Ist keiner mehr sichtbar.

Wahrlich, keiner ist weise,
Der nicht das Dunkel kennt,
Das unentrinnbar und leise
Von allem ihn trennt.

Seltsam, im Nebel zu wandern!
Leben ist Einsamsein.
Kein Mensch kennt den andern,
Jeder ist allein.

*

Στην ομίχλη


Παράξενο να περπατάς στην ομίχλη
μοναχικός ο κάθε θάμνος η κάθε πέτρα
κανένα δέντρο δε βλέπει τ΄ άλλο
το καθένα είναι μόνο

όσο ακόμα στη ζωή μου υπήρχε φως
ο κόσμος ήταν γεμάτος φίλους
τώρα που πέφτει η ομίχλη
δε φαίνεται κανείς πια

στ΄ αλήθεια δεν χρειάζεται να είσαι σοφός
για να ξέρεις
πως το σκοτάδι ήσυχα κι αναπόφευκτα
μας χωρίζει από όλα

είναι παράξενο να περπατάς στην ομίχλη
η ζωή είναι μοναξιά
κανένας δε γνωρίζει τον άλλο
καθένας είναι μόνος


(απόδοση: Σωκράτης Ξένος)


Ο Herman Hesse γεννήθηκε το 1877 στο Galw, μια μικρή πόλη του Μέλανα Δρυμού. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1899 με την ποιητική συλλογή “Τα ρομαντικά τραγούδια” και τη συλλογή πεζών “Μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα”. Ακολούθησαν πολυάριθμα έργα, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς του 20ού αιώνα: "Πήτερ Κάμεντσιντ" (1904), "Κάτω από τον τροχό" (1906), "Γερτρούδη" (1910), "Ντέμιαν" (1914), "Σιντάρτα" (1927), "Ο λύκος της στέπας" (1927), "Νάρκισσος και Χρυσόστομος" (1930), "Ταξίδι στην Ανατολή" (1932) κ.ά. Υπήρξε ιδρυτής του περιοδικού Vinos Voco, μέλος της Πρωσικής Ακαδημίας, επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Βέρνης και τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων με το βραβείο Νόμπελ το 1946, και με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών το 1955. Πέθανε το 1962.

" κλίση απογοήτευσης "

Παράφορο ονειρεύτηκα 

κυκλάμινο

να ανασαίνει στη άκρη του νοτιά

σα σκέψη τρυφερή να τρέμει

ξέσκεπο στη βροχή

την άμυνά του έψαυσα με ένα φιλί

κι αυτό αχνό

βελούδο δαμασκί

μού ξετυλίγει το σπαθί

που χείλη κόβει

Ξύπνησα

και σε έψαχνα στο στόμα μου