Όπως τ΄ αγάλματα

 

Φύκι τηλεγράφημα

 

Του Aγίου Απολύτου

Κι εκεί που έλεγα θα λύσω τ’ άλογά μου
από έναν κόμπο ξεκινώντας απογεύματος
δε θυμούμαι καν το χρώμα του λεωφορείου
ήμουνα θέση ακίνητος

ή η ταχύτητα των επερχομένων

πάντως του Aγίου Απολύτου τέρμα
βγήκα ψιλά από την τσέπη μου
να πληρώσω το ωραίο φως του ταξιδίου
κι ήταν που τρώνε φωσφορούχο μάτια
αεικίνητα γρυλίζοντάς με λεία

αποδόθηκα λοιπόν σε έξοδο λυτρωτική
έναντι βωμών διαθέσιμος
στο άπλετο της νύχτας
συλλέγομαι τώρα από σχήματα ναυλωμένων άστρων
κλίση κεφαλής αριστερά χέρια στο στήθος
στάζω κατάλευκος σε λίμνη ανθρώπων
όπου οι κύκνοι δένοντας λαιμούς λύνουν αγάπη

Κυρα-Θάλασσα

Κυρα-Θάλασσα

σε στίχους της Πηγιώς Καφετζοπούλου

Γεώργιος Βιζυηνός

" .

 

..κοντεύει ο καιρός οπου θα πιάσω
ετούτον τον μελιταίο τον αναγκαίο μου
να τον μαλώσω με της Βιζύης τα περίχωρα κι ύστερα
που η συγγένεια θα φέρει τη γλυκιά συγχώρεση της αγάπης
θα τονε πάρω όσον ακόμα απέμεινε χώμα και κόκαλα
στων λέξεων την αγκαλιά να τονε προστατέψω
από το άσπρο ρούχο και το κάγκελο
Γιατί `ναι δω που τελειώνουν τα χείλη και τρέμει
πισθάγκωνος στον αιώνα
-Αννιώω… Αννιώωωωωωω…

-Γιωργή... Γιωργή...

Επικράνθην..."

*****

Αντίδραση σε μιαν ανάγνωση

Κάθομαι τώρα εδώ
εντελώς τέλεια καύση
σε πολυθρόνα πίσσα και στριφογυρνώ
την ύφανση ωραιότητα των φράσεων
μοίρες και μοίρες
και κρύβω του νου τα πόδια
κάτω απ` το τραπέζι της ανάγνωσης
τριών τεσσάρων μικροκειμένων
υπερκειμένων
αναποδογυρίζω τις στιγμές και τις διατάζω
σαν τις ανήμπορες χελώνες αγαθές ανάσκελα
να γνέθουν με τα νύχια ουρανό και να σκαλίζουν
ως το καύκαλο αφρό εξαίσιο πόνο
το μακρινό
τον πλησίον
τον εξ επαφής
με το νόημα τ` ασήκωτο κατάσαρκα
και φεύγω κι είμαι εκεί στο νόμο των λέξεων
με το γυαλί το χέρι
να πιέζει χρόνια αλγητικά
μέσα σε χίλια ξάπλα θέματα κι όρθιο ένα
φευγάτο πρόσωπο
ένα άρνηση στομωμένο ένα
της μνήμης τ` απαράλλαχτο κομμάτι
που ευλογούν η χλόη κι οι βροχές
και το μάρμαρο
με την κρυάδα της απουσίας

πες πες
για το μέγαρο
το άθικτο
των λυγμών πέρα στη σιγή των σεισμών
ασφυκτιά μέρες και έτη στ` αθάνατο
κι η  πόρτα της ηλικίας
που ανοιγοκλείνει και φυσούν αγκαλιές
εποχές τέσσερις επί είκοσι
σχεδόν πριν ακριβώς
μια στιγμή
τριγμός
που γράφει με μάτι ψαχνό
δήθεν ως το δεν είμαι
λέει λέει και λύεται στ` αδύνατο
δυνάμεις των ορίων μας

Πάρτο
δεν ξέρω τι βγήκε
δεν ξέρω τι να το κάμω
δεν το διορθώνω
δεν το διαβάζω
μένει επιστήθιο βάρος
με το βαρούλκο εκφορτώσεων
στην όχθη δικασμένου θυμού αδρανές
Ας το μοιράσει η ώρα
που περνάει την ώρα της
με απεργία πείνας καθιστική
στο δίκτυο των αιμάτων
Τι άλλο
παρά φράγμα φλόγα
αντεστραμμένο νάμα
που υψώνει στο μπαρμπρίζ
καθημερινών διαδρομών
έσω γη με ιπτάμενα υλικά

( στον ΒΛ )

τα πουλιά τα κοίμησης

"...με κοιτάς και με δείχνεις

φυσίγγιο ναι με εκπυρσοκροτεί ο αριστερός σου δείχτης
κι απογειώνονται τα πουλιά τα κοίμησης

ναι ήταν
κι έτσι να `ναι
όπως προείπε η άνοιξη
έναντί σου με τον κόκκινο φόβο
ξεγραμμένος στη σύγκρουση

πέρασε ο καιρός
κι υποχώρησα

τις σαβάνες των θεριών ξαναβρίσκοντάς σε
με τ` αντίστροφα βήματα

κι οι έλικες της μαργαρίτας
τρύπια αερόστατα
σαν όπως σε ώριμη στιγμή για να δοθείς
πτώση στη θλίψη

με τον ήχο ενός δακρύου 
σχολάν της ζωής οι κήποι

και φεύγουν μακριά

σε καμιάν εποχή..."

• Διαβάζει ο αξέχαστος Νίκος Αιβαλής
•  

Nagi
«…
μου επιτρέπεις να σε λέω Nagi
Nαγκί , όμορφο αγκάθι
μην κλαις
για τους άλλους άσε τα έκπληκτα μάτια
στων δακτύλων τις άκρες τα άγουρά μας πορτοκάλια
για το ίσως το κάποτε το αργά
που δε θα `μαι εδώ με τις λέξεις
μες στο δωμάτιο το παλιό
που σπάζουν στα παράθυρα
φιλιά μισοτελειωμένα

 

τα μικρά μας πουλιά κοιμούνται 

στο βρεγμένο γείσο της στέγης
αναστενάζοντας το κακό όνειρο
φυσάει πολύ
μα εγώ θα σε βγάλω περίπατο απόψε
με τα χέρια στις τσέπες
Ολομόναχος…»

" Πλάτη φεύγει η αγάπη
κι αβάσταχτα αργά
με τα άγια των ερειπίων ανά χείρας
και δάκρυα ξεσκέπαστα…»
...

Τώρα ως άγνωστος αγνώστων
υποβάλλω στο χώμα μου
μια δουλεμένη πέτρα
με τη σφραγίδα αισθήσεων έξι
και χαμηλώνω
κάτω απ΄το γιατρικό κίτρινο αγριόχορτο
δεν ήρθα πουθενά
κι όσο σε ξέρω και με ξέρεις
είναι απ΄ την υπόγεια καταγωγή
που ξεσήκωσα γραπτώς
Μην ψάξεις
δεν έχω άλλα στοιχεία
Φύκο ή Στοά
μήτε σκιά καλοκαιριού
να μ΄ αποζημιώνει"

Αρπάχτηκα απάνω σου γιατί ήσουνα καράβι

τα λυπημένα μου  ποιήματα μισούσα  τα περίτεχνα

μες στα κεφάλαια πνιγμένος της γραφής

στων παραγράφων τις αποτυχημένες πτήσεις

έχανα  πάντα αιτίες κι αφορμές δεν τα κατάφερα

μ` εμπιστοσύνη επέστρεψα τα πέντε γράμματα

στο ταπεινό το ρήμα

τι είχανε λιώσει  τα παπούτσια μου στους δρόμους

 

ήσυχα από το κερί του δειλινού  ανάβω πυρκαγιές

λύνε κι εσύ τους κόμπους για να δεθώ

στην πρύμνη σου ακολουθούσα βάρκα

κι αν πάλι

το νου μου αργήσεις να ντυθείς 

ξέρεις εσύ πού θα τον βρεις

θα ξενυχτά και θα κρυώνει στην άκρη του βοριά

Πάρ` τον μαζί κι ελάτε