Αύριο μπορεί να τιναχτούν

τα δικά μας παπούτσια στον αέρα

αύριο και τα ισχνά μας χέρια να σταυρωθούν στο αιώνιο

μα μόλις λείψουμε θα ανοίξουν άνεμοι ελευ 

που αναδεύουν τον νου των ζώντων ως το θυμό των θεριών

αύριο που στους χτύπους της καρδιάς 

θα πλάθεται μια αρμάδα άπιαστα πουλιά

μέχρι την απογείωση του δικαίου

τότε θα πρέπει να εφεύρετε άλλα όπλα για το σημάδι σας

δε θα μας φτάνουν πια τα σύγχρονα κράματα

τότε τα ύψη των τιμών σας θα λιώνουνε αργά

και μόνοι πίσω από τις στοίβες των αρμάτων

θα  παίζετε χαμένοι το σκυφτό των κούφιων νομισμάτων