δίχως να εξέχεις αλεξικέραυνο

Και θα γνώριζες 
την αστραπή καταμεσήμερο
δίχως να εξέχεις αλεξικέραυνο

πόθεν ποθείς πόθε

η δράκαινα μετανάστευσε
στην άλλη μεριά του ταξιδιού
άδειο τo τρίφτερό της δηλητήριο
κι αντίπαλοι ψαράδες αγρυπνούν
την ιδιοκτησία των γλυκών ματιών
α, εσύ 
που βιάστηκες μιαν επανάληψη ευτυχίας
μόλις που προλαβαίνεις την ουρά μιας έσχατης
μα κι αυτή δεν είν` εκεί
εκεί έκαψε την ανάρτησή της ο ήλιος

με άγουρο χρώμα συλλαβές
η νύχτα θα ωριμάσει αποξαρχής αστροφεγγιά
περίμενε

τίποτα

κι ευθύς στο χάσμα
όπου βόσκουν ατάραχα επιθυμίες στήθη 
γαλακτώνονται και σε στάζουν περίσσευμα
Άργο
κουλουριασμένο στα χιόνια της αγάπης

αρπακτική σιωπή

"

Έχουμε κλειδωθεί

έξω απ` την αίθουσα των ενστάσεων

και τα παράθυρα διάπλατα κλειστά

απ` ό,τι τώρα σκέφτομαι

σαν τη βαθιά πληγή ανησυχώ

που της τελειώνουν οι αισθήσεις

κι όλα επειδή το διάφανο

δεν είναι ακόμα έτοιμο

να τρέξει στους ανθρώπους

ή επειδή κι εγώ αηδόνι μισό

επάνω στο κλαδί που σκέφτηκα

μεταφέρω λίγο βουνό

κι αγριελιές στον κήπο μου

να ημερέψω

και γράφω

μέσα στην κρύα κάμαρα

για την αρπακτική σιωπή

της κουκουβάγιας"

κυκλάδες

"απ΄τις κυκλάδες 

χίλιες έξοδοι

αν βρεις το δρόμο"

"...είχα
να μεταφέρω γλυκά υλικά
γεμάτες μέλισσες

και τούμπαρα στου δάκρυού μου

τη νωπή τροχιά

τώρα κατέχω τον καταγής τρόπο

παντού βουΐζω χώματα κι εκείνο το τραγούδι

που λέει νυχτώνει
κι είναι ένα μόνο φως στον κόσμο

μα εσύ μ' ακούς έτσι δεν είναι;

αν όχι στρέφω ηχείο στον ουρανό

τέρμα σε ένταση την εγκατάλειψη

θα ακούς τώρα δεν μπορεί

αλλιώς γιατί το λίγο μου χαμόγελο

δεν το βαφτίζω αδικαιολόγητο;

μα

ακούς από τόσο ψηλά;

από τόσο αλλού ακούς;

είναι βλέπεις κι ο ταχυδρόμος

που έχει χρόνια να φανεί

με τη δική σου υπογραφή
στο γραμματοκιβώτιο της μέρας

θα ματαιώθηκαν φαίνεται κι απόψε

πάλι οι πυξίδες …

"Χαράματα να φεύγεις
αφήνοντας πίσω τις σπασμένες αλυσίδες σου
σύξυλο ζεστό το αχυρένιο στρώμα
Ω, Ελευ
μην περιμένεις το Πελιναίο να ’ρθει σε σένα"
Σ.Ξ

Αργείς

"Αργείς
σαν αναπόφευκτη καλημέρα
στο άνοιγμα της πόρτας που ναύλωσε
άφιξη το ωραίο πρόσωπό σου
το πίσω της πόρτας
άλλης ζωής το πρόσωπό σου
της μοναξιάς που λύνει τα πισθάγκωνα λόγια
κι ελευθερώνεται η ξενυχτισμένη μέλισσα

με ποιο βουητό σε σημαδεύει πάλι
τόσος βοριάς χυμένος μες στον κόσμο
κι έχει εκεί έξω μιαν ομίχλη
στα πλαίσια
του σώματος
του νου
των υλικών
και πώς θα ζήσεις δίχως ζεστά χεράκια
τούτην εδώ την άσπρη σκοτεινιά... "
 

με ορθοστασία και ποίηση

"Από ψηλά

μπάντα χτυπάει ο ήλιος
ξέμεινα ξέμεινα από κόσμο φωνάζει

κι ό,τι αγαπούσα μ` αγάπη το `καψα

δεν έχει αδέρφι ο ήλιος
γίνε του
να διανυκτερεύει τουλάχιστο

ένα απόκληρο φως

κι από φαΐ κι από νερό καλά
μα  ένα χαμόγελο

μεγάλο εγκόλπιο γενναιοδωρίας

κι εγώ κάποτε τώρα  

γύριζα παντού με ένα  σώμα
κι απ` των ανθρώπων τη μεριά κανείς
μαυριδερός στη μνήμη
κι ούτε φορά να με ρωτάει νυχτοπέλαγος
-Επιπλέεις;

-Με φωτιά βάρκα, του λέω

για τι θαρρείς...
με ορθοστασία και ποίηση

αστραφτές νύχτες πάρτες
αποταμίευα καιρούς και φούσκωσαν τα βιβλιάρια

πόσα θες

πάρ΄τα σου λέω όλα
για να μπορείς ν` αδειάσεις το άδειο

χάρισμα είναι

για εύκολα να πλέεις με το σπαθί
και αιματηρά να μιλάς μα όχι παντού
στον τυχόντα που ό,τι βάζει ο νους του…

Αχ μολύβι μου

μονόξυλο ναυάγιο..."

Α Λ Κ Ι Β Ι Α Δ Η Σ

«...άφησε πίσω του

μυριάδες σκύλους

με τις κομμένες τις ουρές των εντυπώσεων

στις αγορές του κόσμου μπάτε αλέστε

και ο κοινός ο άνθρωπος;

ακόμα με το ίδιο τρίχωμα

αλλά με ξυράφι και καθρέφτη

αλλά με εκσυγχρονισμένο το ήλεκτρο

μα

ας στερηθούμε ολίγην ευγλωττία του

κι ας πούμε στους στίχους μας ν’ ανησυχούν

τις ανακλάσεις μας να οπλιστούν

με ισχυρά γυαλίσματα σεμνότητας

βάζω κεφάλαιο στοίχημα

ότι κι εσύ με τον παροπλισμένο αντίχειρα

πονάς για ένα γύρισμα νυκτός

προς το ξημέρωμα του Aνθρώπου

…»

πως εύκολα

Ανεβαίνω πάλι
λυγισμένο σπαθί
με ήσυχη την κόψη του προσώπου
άλλα νερά πίσω με γυρίζουν
διπλώνω σύννεφα
τυλίγω γράμματα
αγέρα μου σύρε τα άθικτα
στους ώμους της
ελαφριά εσάρπα του λόγου μου
πες της πως εύκολα ραγίζω
φωτιά μες στη φωτιά
βυθοί ανάστροφοι
κι η νύχτα φέτες στο τραπέζι...

"...η παραλία μας 
     κι απόψε μούσκεμα
     με τα ζεστά μας βήματα χαμένα
     στην άμμο της βαθιά 
     τα δαχτυλίδια κοχυλιών άδεια από δάχτυλα..."

Ευλογία

Αν αυτογυαλίζεις

μπορεί και να αυτοβρίσκεσαι στις σκοτεινές στιγμές σου

κι ύστερα αναγνώσιμα ορατός

να αυξάνεις διάμετρο μέσα στην τέλεια αφέλεια

τη βεβαιότητα του τίποτα

Η αρχή εκ του μηδενός

συν κάτι είναι αναγκαία

και θεμέλιο ευτυχίας γραπτού να μην υπάρχει

είναι η ισορροπία της μοναξιάς σε μορφή

σκόνης κόσμου

Αχ, η γαληνότατη τρικυμία και συ

έρμαιο πανί Ιμαλαΐων

σε ανύπαρκτους θεούς

Ας μην παραεξηγήσουμε την άφατη λειτουργία

φτάνοντας στην απελπισία εισπνέεις ύψος

αίτια κι αιτιατά κι όλα σου τα πλάσματα

αφομοιωμένα γραμμικά ηλεκτρικών σπινθήρων

γράφουν γλώσσα

με το πρόσχημα μιας συγκατάβασης

μα ο λόγος συναφής του σκοπού

δε φτάνει στόχο

όσο πλησιάζεις απομακρύνεσαι

κι όσο δακτυλοτρέχεις τόσο ακίνητος

όπως και στους διωγμούς των ονείρων

με τα κομμένα γόνατα

δεν υφίσταται σχάση

δεν υπάρχει νομολόγιο

τσεκούρι που λυπάσαι στη ρίζα ωραίου δέντρου

πιστεύοντας στη δεδομένη ενδοτικότητά του

κι αυτό γειωμένο σε επίτευξη καρπού

να μην έχει ιδέα από τέτοιες αυταπάτες

μα αν υποψιάζονταν από σύσσωμες αντιστάσεις

δε θα ’μενε ξυλοκόπος όρθιος