HASRET

Είχαμε μιλήσει για ελευθερία εμείς οι δυο

και παραδίπλα φίλοι αγαπημένοι σε στάση ακοής

ή και μη

εικοσιοχτώ του αγίου Γνωριμίωνος

και από τα αριστερά των πεποιθήσεων λευκό κρασί

τα λόγια οι Μικρασίες κι ο Βαμβακάρης

εκείνα τα φωτάκια μόνο του αλογόνου ταβανιού 

μου έσβηναν σε ποσοστό αίσθηση παραδείσου

που ΄χε καιρό μια νταμάρι φωνή

να με εκστρατεύσει σε καινούργιες λέξεις

θαρρούσα ως τώρα το οπλοστάσιό μου πλήρες

ψέματα

ποτέ δεν τελειώνει το μύριο

…

Χαϊδεύεις σκυλί του πόνου

Χαϊδεύεις σκυλί του πόνου

Ως η απόλυτη ακινησία σου

τόσο τα βήματα αστραπή σε στήνουνε 
στο τελευταίο σούρουπο

πίσω απ` τα κόκκινα Stop του Land Rover

-να `ναι το κόκκινο το χρώμα των μεγάλων χωρισμών;-

θυμάσαι μια αλλοπαρμένη σκιά 

ολότελα η ζωή σου

μέσα σε πράσινο της λαμαρίνας πλαίσιo

ένα δύσκολο πράσινο

κάτι από τελευταίο φύλλο άνοιξης

και πολύ κλαμένο κυπαρίσσι

κι  όπως λυγάς σε βάφει 
με τα χλομά του αρνημένου ύπνου

μαζί με τα χέρια κείνα τα πριν

σφιχτά ακόμα στα πλευρά σου

που σ` ανεβάσανε στο ύψος του ανεξίτηλου φιλιού

εξάσκησες τη μνήμη σ΄αυτά τα εκατοστά

κι όταν φτάσει εκεί

κλείνεις έξω από τα βλέφαρα τον κόσμο

πισοπατώντας επιστρέφεις στην απόλυτη αγάπη

με του σπιτιού και της ψυχής σου τα παράθυρα 
ορθάνοιχτα

Ποτέ δε γαβγίζει θάνατο
πουλί στη γειτονιά

*

Αύριο μπορεί να τιναχτούν

τα δικά μας παπούτσια στον αέρα

αύριο και τα ισχνά μας χέρια να σταυρωθούν στο αιώνιο

μα μόλις λείψουμε θα ανοίξουν άνεμοι ελευ 

που αναδεύουν τον νου των ζώντων ως το θυμό των θεριών

αύριο που στους χτύπους της καρδιάς 

θα πλάθεται μια αρμάδα άπιαστα πουλιά

μέχρι την απογείωση του δικαίου

τότε θα πρέπει να εφεύρετε άλλα όπλα για το σημάδι σας

δε θα μας φτάνουν πια τα σύγχρονα κράματα

τότε τα ύψη των τιμών σας θα λιώνουνε αργά

και μόνοι πίσω από τις στοίβες των αρμάτων

θα  παίζετε χαμένοι το σκυφτό των κούφιων νομισμάτων

"Μίλα μου για την απουσία των χρωμάτων
χωρίς αυτήν δε θα `χε πρωινό
όλη η αλκή οι ιαχές το σύνθετο λευκό

που δέρνει που σκοτώνει
στα σπλάχνα επωάζεται

Το αύριο εντός μας μια υποψία
κι εσύ πειράζεις τα πινέλα
το πράσινο το κόκκινο το κίτρινο
Εσύ όταν τα μάτια σου ερμηνεύουν

κάτι από  λυπημένο άγγελο..."

Μουσική: Μάκης Αμπλιανίτης
Στίχοι: Μάγδα Παπαδάκη
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

Ψάχνεις τη ζωή σου
στη χώρα του χαμένου παραδείσου
τα σύνορα που πέρασες θυμήσου
κι αν έχεις κάποια μέρα τη γιορτή σου
το όνομά σου κρύψε μη σε βρουν

Μόνο μια σκέψη σ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εσύ
τη ζωή σου θα αρνηθείς τρεις φορές

Όλα είναι ξένα
γυρίζεις μεσ' της πόλης την αρένα
ποιος νοιάστηκε λιγάκι και για σένα
που έκρυψες το φόβο μεσ' το βλέμμα
και ξέχασες πως ήσουνα παιδί

Γύρω ερημώνει
κι η πόλη τα φτερά σου χαμηλώνει
για το όνειρο που χάθηκε στη σκόνη
κανένας δε σου ζήτησε συγγνώμη
ποιος παίρνει την ευθύνη της σιωπής

Μόνο μια σκέψη μ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εγώ τη ζωή σου θα αρνηθώ τρεις φορές

"το γραμματοκιβώτιο της μέρας"

Το χυτήριο δακρύων που ακόμα η Ελισώ 
δαγκώνει τις ρίζες των κυπαρισσιών 
να  λύσει το γιο της

κι η Ευαγγελία με τους είκοσι έξι χρόνους στα μαλλιά

αγγελία θυέλλης και τρέχα ταξί 

όχι δεν μπορείτε να μπείτε στο κρύο δωμάτιο

η ζωή σάς απέκλεισε στη μαύρη ώρα

πίσω στο κρανίο 

το επείγον εργαστήρι του ανθρώπου

αρμαθιές τα αντικλείδια τού πουθενά 

κι εσύ παρηγοριά τι μιλάς 

που απ` την πολλήν αγάπη δεν ακούω

τι φέγγεις θυσίας ελαιόλαδο

ένα γύρω βγαίνω τις νύχτες

και ρίχνω στους ελαιώνες αλάτι

έτσι επέλεξα σε δόσεις φωτιές 

κι ένα ταβάνι ανάσκελα

μα μη 

σας ξορκίζω αγαπημένα ονόματα

μη σκάβετε τόσο βαθιά την οδό χαραμάτων

να βρει η αυγή θέση καθημένων για την αλήθεια

η αλήθεια περνώντας  τα φωτοκύτταρα των υστέρων

συναγερμοί απουσίας γι` αυτό σου λέω

δε θ` αφήσω άλλα αντίο να `ρθουν στην ώρα τους 
τόσο φάκελοι σκοτεινοί

βάφω λευκό το γραμματοκιβώτιο της μέρας

S.X